197. Fast Food Industry Thrived on Life-Blood of Its Workers
How America's Fast Food Industry Makes a Quick Buck
The gulf between CEO pay and staff McWages is shockingly
wide: a strike serves this system of super-exploitation right
by Sadhbh Walshe
อุตสาหกรรมอาหารด่วนของอเมริกาทำเงินไวได้อย่างไร
ช่องว่างระหว่าง
เงินที่จ่ายให้ ซีอีโอ และ ค่าแรงแมคให้พนักงาน กว้างขวางอย่างน่าตกใจ:
การประท้วงที่สมควรแก่ระบบของฝ่ายขวาซูเปอร์กดขี่ขูดรีด
โดย Sadhbh
Walshe
Last week, approximately 400 workers in the fast food
industry went on a one-day strike protesting the "McWages" that keep
them living at or even below the poverty line. Despite their modest demands –
the workers want to be able to exercise their right to form a union without
intimidation or harassment and they want to be paid a living wage of $15 per hour
– they face an uphill battle to achieve them.
สัปดาห์ก่อน, คนงานประมาณ
400 คนในอุตสาหกรรมอาหารด่วน ได้ทำการประท้วงหนึ่งวันประเด็น “ค่าแรงแมค”
ที่กดให้พวกเขายังชีพอยู่ใต้เส้นความยากจน.
ทั้งๆ ที่เป็นการเรียกร้องที่พอประมาณ—คนงานต้องการสิทธิในการตั้งสหภาพโดยไม่ถูกข่มขู่หรือรังแก
และ พวกเขาต้องการค่าเลี้ยงชีพได้ คือ $15 ต่อชั่วโมง—พวกเขาต้องเผชิญกับสงครามเหมือนปีขึ้นเขาเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย.
Fast food workers take part in a
protest at a McDonald's restaurant in Harlem, New York for better wages, 4
April 2013. (Photograph: VIEWpress Corp/Corbis)
One of the catch phrases used by striking workers was
"we cannot survive on seven twenty-five," a reference to the
insulting $7.25 average hourly wage most fast food workers in New York get
paid. This paltry sum, which adds up to less than $300 pre tax for a 40-hour
week, would not amount to a living wage anywhere in the country, and doesn't
even come close in New York, one of the most expensive of cities in the US to
live in. That is the federal minimum wage, however – and it's not hard to
imagine that employees would be paid even less than $7.25 an hour if their
bosses could get away with it.
วลีสะดุดหูที่คนงานประท้วงใช้
คือ “พวกเราอยู่รอดไม่ได้ด้วย เจ็ดยี่สิบห้า”,
เป็นการอ้างถึงค่าแรงเฉลี่ยต่อชั่วโมงที่ดูถูกกัน $7.25 ที่คนงานอาหารด่วนส่วนใหญ่ในนิวยอร์กได้รับ. จำนวนที่น่าเยาะเย้ยนี้,
ซึ่งรวมแล้วยังน้อยกว่า $300 ก่อนหักภาษีสำหรับการทำงาน 40
ชั่วโมงต่อสัปดาห์, ไม่สูงพอที่จะเป็นค่าเลี้ยงชีพได้ที่ไหนในประเทศได้,
และไม่ต้องพูดถึงอยู่ในนิวยอร์ก, หนึ่งในเมืองที่แพงที่สุดในสหรัฐฯ ที่จะอาศัย. แต่นั่นเป็นค่าแรงขั้นต่ำที่รัฐบาลกลางกำหนดขึ้น—และก็ไม่ยากเลยที่จะจินตนาการว่า
ลูกจ้างจะได้รับเงินน้อยกว่า $7.25 ต่อชั่วโมง หากเจ้านายมีช่องทางหลีกเลี่ยง.
One striking worker, Joseph Barrera, who works for TacoBell,
told MSNBC's Chris Hayes that when he started working at the chain, at the age
of 15, he was paid $7.15 an hour. Six years later, as a supervisor, his pay has
increased to $7.25 an hour, a ten cents raise. If you're finding it hard to
imagine how Barrera makes it through the month on such meager wages, that's
because he can't. He says he often has to skip meals or walk to work because he
can't afford the subway fare and he hasn't bought clothes in years. He'd like
to be able to get married and start a family, but doing so on his full-time
supervisor's salary is impossible.
คนงานประท้วงคนหนึ่ง,
โจเซฟ บาร์เรรา, ทำงานให้ ทาโกเบล, กล่าวต่อ คริส เฮเยส ของ MSNBC ว่า
เมื่อเขาเริ่มทำงานที่ร้าน, อายุ 15, เขาได้รับค่าจ้าง $7.15 ต่อชั่วโมง. หกปีต่อมา, ในฐานะผู้ควบคุมดูแล,
ค่าแรงของเขาเพิ่มขึ้นเป็น $7.25 ต่อชั่วโมง, ขึ้นสิบเซ็นต์. หากคุณนึกไม่ออกว่า
บาร์เรราทำอย่างไรให้อยู่รอดไปแต่ละเดือนได้, นั่นก็เพราะเขาทำไม่ได้. เขาบอกว่า เขามักจะอดมื้อกินมื้อ หรือ
เดินไปทำงาน เพราะเขาไม่มีเงินพอสำหรับขึ้นรถไฟใต้ดิน
และเขาก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาหลายปีแล้ว.
เขาอยากจะแต่งงานและสร้างครอบครัว, แต่มันเป็นไปไม่ได้ในเงินเดือนหัวหน้าทำงานเต็มเวลาของเขา.
Treating an employee this badly might be excusable if the
company that hired him was struggling for survival, but this is far from the
case. Yum Brands Inc, which owns Taco Bell, as well as KFC and Pizza Hut,
proudly boasts on its website an EPS growth of 13% in 2012, an increased
dividend for shareholders of 18%, and a net income of $1.6bn. Rival fast food
companies like McDonald's, Burger King and Wendy's are all doing similarly
well: according to Business Wire, fast food is one of the fastest growing
industries, thanks to a competitive cost advantage.
การกระทำต่อลูกจ้างแย่ขนาดนี้
อาจยกโทษให้ได้ หากบริษัทที่จ้างเขากำลังดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอด,
แต่นี่มันไม่ใช่. บริษัท Yum
Brands Inc, ที่เป็นเจ้าของ ทาโกเบล, รวมทั้ง KFC และ Pizza
Hut, ต่างภูมิใจโอ้อวดบนเว็บไซต์ของมัน ถึงการขยายตัว EPS 13% ในปี 2012, การเพิ่มเงินปันผลแก่ผู้ถือหุ้น 18%, และรายได้สุทธิ
$1.6 พันล้าน. บริษัทคู่ปฏิปักษ์ เช่น
แมคโดนัลด์, เบอร์เกอร์คิง และ เวนดี้ ล้วนทำเหมือนๆ กัน: ตามรายงานของ Business
Wire, อาหารด่วนเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมโตไวที่สุด,
ต้องขอบคุณข้อได้เปรียบด้านต้นทุนในการแข่งขัน.
Yet, the fast food companies are not only unembarrassed
about how they exploit their workers, but they actually seem to think they are
doing employees like Barrera a favor in providing him with a job that is a step
above indentured servitude. This attitude is evident in the various statements
made by the companies to the media following the strike. Burger King issued a
communique saying that the company has provided "an entry point into the
workforce for millions of Americans" and that they "offer
compensation and benefits that are consistent with the QSR [quick service
restaurant] industry".
แต่บริษัทอาหารด่วนไม่เพียงแต่ไร้ยางอายเกี่ยวกับวิธีการขูดรีดคนงานของพวกเขา,
แต่กลับคิดว่า พวกเขากำลังทำความดีความชอบต่อลูกจ้างเช่น บาร์เรรา
ด้วยการให้งานเขาได้ทำ นั่นเป็นอีกขั้นหนึ่งสูงกว่าการเป็นทาส. ทัศนคติเช่นนี้มีหลักฐานในแถลงการณ์ต่างๆ
ที่บริษัทกล่าวต่อสื่อ ตามหลังการประท้วง.
เบอร์เกอร์คิง ออกข่าว บอกว่า บริษัทได้ให้ “ช่องทางเข้าสู่ตลาดแรงงานสำหรับชาวอเมริกันหลายล้านคน”
และว่า พวกเขา “ให้เงินชดเชยและผลประโยชน์ที่สอดคล้องกับอุตสาหกรรม QSR (ภัตตราคารบริการด่วน).
McDonald's also waxed lyrical about their commitment to
their workers, and said that "employees are paid competitive wages and
have access to flexible schedules and quality, affordable benefits." The
National Restaurant Association went a step further and seemed to be almost
looking for sympathy with their statement that "the industry provides more
than 13m jobs, that could be jeopardized if the minimum wage goes up." My
personal favorite was this nugget, also from the National Restaurant
Association:
แมคโดนัลด์ยังได้เคลือบเงาบทกลอนเกี่ยวกับความมุ่งมั่นต่อคนงาน,
และบอกว่า “ลูกจ้างได้รับค่าแรงมากกว่าที่อื่นได้
และได้เข้าถึงตารางทำงานที่ยืดหยุ่น และสวัสดิการคุณภาพที่จ่ายไหว”. สมาคมภัตตราคารแห่งชาติ ก้าวไปไกลกว่า
และดูเหมือนจะมองหาความเห็นใจด้วยแถลงการณ์ของพวกเขาที่ว่า “อุตสาหกรรมได้ให้งานกว่า
13 ล้านอัตรา, ซึ่งจะเป็นอันตรายหากเพิ่มค่าแรงขั้นต่ำ”. ข้อความที่ฉันชอบเป็นส่วนตัวมากที่สุดเป็นอันนี้,
มาจากสมาคมฯ เหมือนกัน.
“The industry is one of the best paths to achieving the
American Dream.”
“อุตสาหกรรมนี้
เป็นวิถีที่ดีที่สุดเพื่อบรรลุ ฝันอเมริกัน”.
If the American Dream circa 2013 has morphed into a
nightmare of inescapable poverty and struggle, then I guess they have a point.
I think, however, most hardworking Americans – and surely, anyone who puts in a
grueling 40-plus-hour week at a fast food restaurant counts as a hardworking
American? – have higher expectations of the American Dream than the fast food
industry has in mind for them. But perhaps the National Restaurant Association
was referring to senior executives and those lucky few who end up as CEOs,
because for them, the fast food industry is dreamy indeed.
หากฝันอเมริกัน
ค.ศ. 2013 ได้แปลงกายเป็นฝันร้ายของความยากจนและการดิ้นรนที่ไม่มีทางหนีพ้นแล้วละก็,
ฉันเดาว่า ที่พวกเขาพูดก็มีสาระ.
แต่ฉันคิดว่า ชาวอเมริกันที่ทำงานหนักส่วนใหญ่—และแน่นอน, คนไหนก็ตามที่ทำงานมากกว่า
40 ชม.ต่อสัปดาห์ ที่ร้านอาหารด่วน
ก็ควรถูกนับว่าเป็นชาวอเมริกันที่ทำงานหนักด้วย—ล้วนมีความคาดหวังสูงกว่าต่อฝันอเมริกันเมื่อเทียบกับที่อุตสาหกรรมอาหารด่วนคิดแทนพวกเขา. แต่บางที สมาคมฯ หมายถึง ผู้บริหารอาวุโส และ
พวกโชคดีไม่กี่คน ที่กลายเป็น ซีอีโอ, เพราะพวกเขา,
อุตสาหกรรมอาหารด่วนเป็นความฝันจริงๆ.
In general, CEOs in the US earn 380 times what their average
employee earns. That rather shocking disparity starts to look almost modest,
however, when compared with the fast food world. In 2011, the CEO of McDonalds
earned over $20m, which means he was paid nearly 1,333 times more than the
average crew member or cashier, who earns around $8 an hour or less. Even if
those employees were to get their wish of earning $15 an hour, the CEO would
still be earning 640 times more than them.
โดยทั่วไป, ซีอีโอ
ในสหรัฐฯ ได้รับเงิน 380 เท่าของจำนวนที่ลูกจ้างเฉลี่ยได้รับ. แต่ความต่างที่น่าตกใจนี้
เริ่มดูเหมือนพอประมาณ เมื่อเทียบกับโลกของอาหารด่วน. ในปี 2011, ซีอีโอ
ของแมคโดนัลด์ ทำเงินได้กว่า $20 ล้าน, หมายความว่า เขาได้เงินเกือบ 1,333
เท่ามากกว่าพนักงานเฉลี่ยหรือ คนเก็บเงิน, ผู้ได้เงินประมาณ $8 ต่อ ชม.
หรือต่ำกว่านั้น. แม้ว่าลูกจ้างเหล่านั้นจะได้รับเงินตามที่ร้องขอ
$15 ต่อ ชม., ซีอีโอ ก็ยังได้เงิน 640
เท่ามากกว่าพวกเขา.
But don't expect McDonald's CEO, or any of the fast food
restaurant CEOs, to accept this outrageous pay disparity as a reason to raise
their employees wages. The only way workers will ever change their situation is
to mobilize and strike. But going on strike when you are not in a union, and
are easy to fire and replace, is incredibly risky. Last week, 400 workers took
that risk regardless – and as long as the media and the public keep paying
attention, it will be difficult for their companies to make them suffer for it.
แต่อย่างหวังว่า
ซีอีโอ ของแมคโดนัลด์, หรือ ซีอีโอ ของภัตตราคารอาหารด่วนที่ไหนๆ, จะยอมรับว่า
ความแตกต่างที่โหดเหี้ยมนี้ สมควรเป็นเหตุผลเพื่อขึ้นค่าแรงของลูกจ้าง.
ทางเดียวที่คนงานจะเปลี่ยนสถานการณ์ของพวกเขาได้ คือ
ขับเคลื่อนและประท้วง.
แต่การประท้วงโดยที่คุณไม่อยู่ในสหภาพ, และก็ง่ายที่จะถูกไล่ออกหรือหาคนอื่นมาแทน,
เป็นความเสี่ยงอย่างยิ่ง. สัปดาห์ที่แล้ว,
คนงาน 400 คนเลือกเสี่ยง—และตราบเท่าที่สื่อและสาธารณชน ยังให้ความสนใจ,
มันจะยากที่บริษัทจะทำให้พวกเขาต้องเดือดร้อนเพราะประท้วง.
So far, it's one-nil for the brave 400. Imagine what could
happen if all 13 million of their colleagues followed their lead.
ตอนนี้,
มันเป็นเพียงหนึ่ง-ศูนย์ สำหรับคนงานผู้กล้าหาญ 400 คน. ลองนึกดู อะไรจะเกิดขึ้น หากเพื่อนร่วมงานทั้งหมด
13 ล้านคนจะลุกขึ้นเดินตาม.
Sadhbh Walshe is a film-maker and
former staff writer for the CBS drama series The District. Her opinion pieces
have also been published in the Chicago Tribune and Irish Times.
Sadhbh Walshe เป็นนักสร้างภาพยนตร์
และ อดีตเป็นนักเขียนสำหรับ ซีรีส์ละครของ CBS เรื่อง The
District. ความเห็นของเธอได้ถูกพิมพ์ใน Chicago
Tribune และ Irish Times.
Published on Thursday, April 11, 2013 by The Guardian/UK
Guest • 15 hours ago
All corporate 'values' spin is utter bull and an insult to
the human mind.
Corporates DON'T care about their staff. They DON'T care about their suppliers. They DON'T even care about their customers.
All three are regarded merely as different means of
exploitation. They also don't care about
the law and they have no concept of morality or human dignity.
The corporate is a dehumanising machine that functions with
one sole and overriding aim: accumulation of wealth and profit. Having people trapped in a vicious circle
where they cannot organise their lives either with or without the corporate is
the logical outcome of that aim.
Money is a tool of
fascism.
kelemi > Guest • 14 hours ago
And the term Associate is just that. And Wal-Mart and Price
Chopper saying that they are Pro-Associate simply means that they don't want
unions.
Ironically, until Reagan, many in the rank and file of labor
unions were conservative on many non-labor issues.
gardenernorcal > kelemi • 13 hours ago
I am always a little suspicious when an industry introduces
a new term like Walmart did with "Associate" in the 80s. Kind like
calling military personnel "warriors" but not upping their wages or
benefits. Makes us all feel warm and fuzzy but doesn't exactly put food on our
tables or pay our bills, only money in their pockets. It was a bizarre time in
history when all "jobs" became "careers" but lower level
workers no matter what their occupation saw no gains, but the executives did.
When "loan sharks" became "payday lenders". When once
"highly profitable derivatives" morphed into "toxic
assets". What exactly is a "toxic asset"? If it's an
"asset" how can be "toxic"?
adipocere > gardenernorcal • 11 hours ago
I would define an asset as toxic when he can no longer make
his mortgage payments to the myriad of financial casinos who are gambling with
his money.
I like this: When "loan sharks" became
"payday lenders".
Guest > gardenernorcal • 13 hours ago
The example that gets me is how the now-privatised ability
just to do an ordinary day's labour is sold back to us as 'job creation' - the
implication being that our muscles and brains cannot function without
businesses to enable them.
gardenernorcal > Guest • 12 hours ago
When they didn't even come up with the idea for the product
or the service. I hear you.
wonderisis > Guest • 15 hours ago
I agree. It is sad that we have to put our hard earned
energies towards explicating the negatives in life. The solution is to
organize, and the power of the people en masse to bowl over this bankrupt
system of exploitation, and create a sharing economy, not a greed economy.
Theseus • 14 hours ago
"The industry is one of the best paths to achieving the
American Dream."
[Shaking head] Wow...just...Wow...
What a profound example of newspeak. War is peace, deception
is truth, slavery is freedom, and poverty is the new "American
dream".
Jerome Bigge > Theseus • 4 hours ago
And "The American Dream" is a "myth" to
those unfortunate enough to be members of the diminishing working class.
Objectively there are a number of developed countries that give their citizens
a "better deal" than the USA does. The only advantage I can see to
being an American is "gun ownership". Other than this, Europe, Japan,
"down under" all offer a person (with a few exceptions like Greece) a
better "deal" than what the US offers.
wiseacre1 • 14 hours ago
I never eat in any of these places because the
"food" is awful,they have too much negative influence on
agriculture,and they exploit their employees. Perhaps those of you who do
actually eat fast food could start tipping the servers...
Theseus > wiseacre1 • 14 hours ago
Try to get off the Mcdiet. Use visualization tools such as
visualizing a nasty taste when tempted to eat Mcdiet food. Visualize enjoying
fresh tasting whole food such as nice crisp fresh vegies and how much you enjoy
it when considering healthier alternatives.
natureschild3 > Theseus • 12 hours ago
as a travelling sales rep, i often had to make a
"comfort stop" at the only pit along the interstate. on one occasion,
i parked near a cattle transport truck and the cows seemed to look at me with
accusation in their eyes. "not me," i said aloud, "i'm only here
for the lady's room!"--wilma lohman
Cheryl Hugle • 9 hours ago
These are FBI protected and government supported industries.
People who could substantially undermine their market share and upset their
modus operandi are followed and harassed.
This is not just a business (fast
food industry) policy. It is government policy.
I spent over 10 years trying to
launch a vegan fast food chain that would provide the flavor and texture that
Americans crave conveniently and at affordable prices.
My business model included paying
living wages to workers and substantial profit sharing.
In my last, very much scaled back
attempt to provide vegan alternatives years later, I was denied permits by
cities, and even told by a police officer that he was instructed by the Chief
of Police of San Jose to issue permits to others but not to me!
It is not about 'free market'
capitalism. It is pure elitist cronyism that includes proactive government and
secret service involvement to maintain class hierarchy and streamlined models
for economic and social control.
พวกนี้เป็นอุตสาหกรรมที่
เอฟบีไอ พิทักษ์ และ รัฐบาลให้การสนับสนุน.
คนที่สามารถทำให้ส่วนแบ่งในตลาดของพวกเขาผุกร่อนมากพอ และ
รบกวนวิธีการทำงานของพวกเขา จะถูกสะกดรอย และ ข่มขู่. นี่ไม่ใช่แค่นโยบายธุรกิจ (อุตสาหกรรมอาหารด่วน). มันเป็นนโยบายรัฐบาล. ฉันใช้เวลากว่าสิบปี พยายามเปิดร้านห่วงโซ่อาหารด่วนมังสวิรัติ
ที่มีรสชาติและเนื้อหนังที่ชาวอเมริกันชอบ ในราคาที่จ่ายได้ซื้อสะดวก. ต้นแบบธุรกิจของฉัน รวม ค่าเลี้ยงชีพแก่คนงาน
และ การปันกำไรมากพอสมควร. สุดท้าย, ฉันต้องหดลดการให้บริการทางเลือกมัวสวิรัติในหลายปีต่อมา,
เมืองไม่ยอมออกใบอนุญาตให้, แล้วฉันยังถูกตำรวจนายหนึ่งบอกว่า
เขาถูกเจ้านายที่กองตำรวจแห่ง ซานโฮเซ ให้ออกในอนุญาตให้คนอื่น แต่ไม่ใช่ฉัน!
มันไม่ใช่เกี่ยวกับ
ลัทธิทุนนิยม “ตลาดเสรี”. มันเป็นการเล่นพรรคเล่นพวก
ที่รัฐบาลและหน่วยราชการลับมีส่วนร่วม ในการธำรงฐานันดรชนชั้น และ ควบคุมให้เรียงตัวตามกรอบต้นแบบเพื่อการบังคับทางเศรษฐกิจและสังคม.
Justin Smith • 12 hours ago
McDonalds does provide Health insurance. Of course the
Workers pay more into it than they get back in health coverage. When McDonalds
advertised that they were going to hire 50,000 workers, what they did was to
lower the hours of the Corporate Store employees, and then hired others for
those hours. Employees who had been working almost full time were lowered to 20
hours or less per week. Note these are not high school kids, but adults trying
to support families.
Steve Purcell • 13 hours ago
Ok, I don't deny that McYuck and Burgerspew are evil. But
hey people eat there, your neighbors and your friends. Most likely someone you
know works there, or has investments etc.
This isn't gasoline or cell
phones, this is food, and we do still have choices.
So let's stop being so abstract
and blaming it all on the evil 'corporations'. If people didn't eat this crap
the crap wouldn't exist.
While we're voicing our anger at
the corporations shouldn't we also be holding our neighbors and ourselves
responsible for this? Isn't it really us, the Americans, who created all this,
and did so willingly and in many cases enthusiastically, and aren't most of us
in support of it to some degree?
Anyone who eats this kind of food
should be subject to constant vocal ridicule, it's simple as that. The fact
that no-one wants to be rude and would rather blame some abstract 'elite'
suggests to me that no-one is really all that serious about changing anything.
Jerome Bigge • 4 hours ago
With near Depression level unemployment, employers do have
the upper hand. When an employer has a stack of applications as thick as a
phone book, do you think he can't just replace workers any time he wants? Nor
is there any reason for the employer to pay more than the minimum wage. If we
didn't have the minimum wage, most likely the fast food places would be paying
no more than $5 an hour and getting all the employees they want even at that wage...
What created the minimum wage in the first place was organized labor, and today
organized labor is dying a slow death (speeded up by more and more Republican
run state governments passing "right to work" laws).
Gordon • 10 hours ago
I think strikes are really important. At the same time, this
guy Joseph Barrera...Taco Bell or whatever is not meant to be a career option.
If Taco Bell is his ONLY opportunity, let's talk about that, but seriously: I
can't believe that's the ONLY job available in NYC.
Alcyon > Gordon • 3 hours ago
This guy has worked there for a few years and has been made
'supervisor'. So whether it's a career option or not, he should be paid enough
to live on. Otherwise it is exploitation. Especially when the company has been
making good profit. And it is also coercion, because of the overall job scene.
Beau Brennan • 10 hours ago
The question one must ask is: If the wages are so low, why
work there? The answer one inevitably gets is: "Because I have kids!"
Then the question becomes: Why are you having kids? Minimum
wage was not designed to support families.
toot_sweet • 8 hours ago
who in the he!! works 40 hour work weeks at a fast
food-except for maybe the managers(who probably work long weeks on salary) They
are probably lucky if they get 20 hours.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น