31. เพื่อ จีดีพีหรือชีวิต / For GDP or Life

แหล่ง:  เว็บไซต์ป้องกันมาเลเซีย, หยุดไลนัส (SMSL), 10 มีนาคม 2012

เรื่อง:  การเยือนกรรมาธิการสูงสิงคโปร์เรื่องโรงงานวัสดุล้ำยุคไลนัส (LAMP)

Saturday, 10 March 2012 (Source: Website of Save Malaysia, Stop Lynas (SMSL) )

Re: Visit to Singapore High Commission over the Lynas Advanced Materials Plant (LAMP)

กรรมการของฮิมปูนัน ฮิเจา 2.0 ได้ยื่นจดหมายต่อกรรมาธิการระดับสูงของสิงคโปร์เกี่ยวกับเรื่องระบุข้างต้น, พวกเรา, เป็นกลุ่มชาวบ้านที่มีความห่วงใยจาก กวนตัน, ซาบซึ้งใจที่ได้รับโอกาสให้เสนอต่อท่านถึงความศักยภาพของอันตรายที่จะทำให้เกิดความเสี่ยงต่อสุขภาพและสิ่งแวดล้อมจากโรงงานวัสดุล้ำยุคไลนัส (LAMP) ที่ เกเบง กวนตัน ต่อพื้นที่โดยรอบ รวมทั้งประเทศเพื่อนบ้านในกลุ่มอาเซียน The committee members of Himpunan Hijau 2.0 handed letter to Singapore High Commission

With regards to above matter, we, a group of concerned residents from Kuantan, appreciate the opportunity given to us to bring to your attention the potential health and environmental risk of the Lynas Advanced Materials Plant (LAMP) in Gebeng, Kuantan to the surrounding areas including neighbouring ASEAN countries.

เพื่อความกระชับ, เราขอสรุปผลที่อาจเกิดขึ้นได้ต่อสิงคโปร์ในบทความนี้, และเหตุผลอ้างอิงเพื่อสร้างความชอบธรรมในการประเมินของเราในภาคผนวก.

For the sake of brevity, we shall summarize the potential effects on Singapore in this text, and some of the justification of our assessment in the appendix.

LAMP จะเริ่มเปิดเครื่องทำการแปรรูปวัตถุดิบแร่หายาก (หรือเรียกกันว่า เข้มข้น) เพื่อให้ได้อ๊อกไซด์ของแร่หายากที่มีความบริสุทธิ์สูง.  เหมืองแร่หายากอยู่ที่ เมาท์เวลด์ ในออสเตรเลียตะวันตก แล้วแร่ดิบจะถูกขนส่งโดยรถบรรทุกต่อไปที่ท่าเรือ ฟรีเมนเติล ซึ่งอยู่ห่างไป 1,000 กม.  แร่เข้มข้นเหล่านี้จะถูกถ่ายใส่ตู้ขนส่งขนาด 20 ฟุต และออกเดินทาง 4,000 กม ทางทะเลสู่สิงคโปร์, ซึ่งประมาณ 4,000 ตู้/ปี จะถูกถ่ายสู่เรือเล็กลงมุ่งหน้าสู่ท่าเรือ กวนตัน.  ปริมาณที่ตั้งเป้าว่าจะส่งเข้า LAMP มีประมาณ 65,000 ตัน/ปี (น้ำหนักแห้ง); หรือ 80,000 ตัน/ปี (น้ำหนักเปียก).  อ๊อกไซด์ของแร่หายากโดยตัวมันเองไม่มีอันตราย, แต่, สารสองชนิดที่ติดอยู่ในแร่ดิบ, เป็นสารกัมมันตรังสี, คือ ธอเรียมและยูเรเนียม.

The Lynas Advanced Materials Plant (known as “LAMP” herein) will commence its operation to process enriched rare earth ore (known as concentrates herein) and yield high purity rare earth oxides. The rare earth mineral will be mined at Mount Weld, Western Australia and subsequently enriched onsite prior to trucking to Port of Fremantle, 1000 km away. The concentrates will be loaded into the 20-feet containers and commenced a 4000 km sea voyage to Singapore, where c.a. 4000 containers/year will be unloaded to smaller vessels prior to heading to the Port of Kuantan. The intended load to LAMP is approximately 65,000 tonnes/year (dry base); 80,000 tonnes/year (wet base). The rare earth oxides are inherently harmless, however, two elements bound with the rare earth to form the ore, are radioactive, i.e. thorium and uranium.

กระบวนการของ LAMP ต้องใช้สารเคมีในปริมาณสูง, เช่น กรดซัลฟูริค, แมกนีเซียมอ๊อกไซด์, กรดเกลือ และอุปกรณ์ เช่น น้ำดิบและแก๊สธรรมชาติ.  ทั้งหมดนี้เพื่อสกัดอ๊อกไซด์แร่หายาก และเพื่อผลิตสารขยะมากมาย รวมทั้งยิปซั่ม 3 ชนิด, คือ เศษตกค้าง, แก๊ส และน้ำเสีย จาก ฟลูแก๊ส ดีซัลฟูไรเซชั่น, ใช้น้ำกรองให้สะอาด (WLP) และ การทำให้เป็นกลาง.  หรือ การแปรรูปไม่สามารถเริ่มต้นและทำต่อได้โดยปราศจากการสร้างของเสีย.

The LAMP processes require substantial amount of chemicals and reagents, such as sulphuric acid, magnesium oxide, hydrochloric acid and utilities such as raw water and natural gas. These are required to extract the rare earth oxides and to generate copious amount of wastes including three types of gypsum, i.e. Flue Gas Desulphurisation (FGD), Water Leach Purification (WLP) and Neutralization Underflow (NUF) residues, flue gas and waste water. In other words, operations cannot start and continue without the creation of waste.

มันเป็นความตั้งใจของไลนัสในการ “กำจัด” สารกัมมันตรังสีเกือบทั้งหมด (ธอเรียมและยูเรเนียม) และทิ้งมันลงในลำน้ำเดียวกัน ที่เรียกว่า WLP.  ความเข้มข้นของการแผ่รังสีในลำน้ำทิ้งอื่น 4 สาย ถูกถือว่าตรวจวัดไม่ได้ หรือน้อยมาก.  ตารางในหน้าต่อไปนี้ สรุปลักษณะของลำน้ำทิ้งแต่ละสาย:

It is the intention of Lynas to “purge” almost all radioactive materials (thorium and uranium) and to channel them to a sole waste stream, known as WLP. The radioactivity concentration in the other 4 waste streams is regarded as either non-detectable or negligible. The table next page summarizes the characteristics of each waste stream:

ของเสีย            ปริมาณ               การแผ่รังสี                       วิธีทิ้ง

น้ำทิ้ง              500 ตัน/ชม          ปริมาณน้อยมาก           ทิ้งลงแม่น้ำบาโลก ซึ่งไหลลงสู่ทะเลจีนใต้

ฟลูแก๊ส        99,344 Nm3/ชม       ปริมาณน้อยมาก            ทิ้งทางปล่องควันสู่บรรยากาศ

เศษ NUF   177,820 ตัน/ปี            วัดได้ 0.52 Bq/g            ขายเป็นปุ๋ย

เศษ FGD     58,920 ตัน/ปี            วัดได้ 0.47 Bq/g            ขายเป็นยิปซั่มบอร์ด

เศษ WLP     64,000 ตัน/ปี            วัดได้ 62.3 Bq/g  ขายเป็นวัสดุทำถนน, หากขายไม่ได้ ก็จำเป็นต้องแยกออกถาวร

Waste stream     Amount                Radioactivity             Disposal method
Waste water    500 tonnes/hour      Negligible        Discharged into Balok River leading to South China Sea

Flue gas         99,344 Nm3/hour    Negligible         Discharged through smoke stack into the atmosphere

NUF residue  177,820 tons/year     Total activity 0.52 Bq/g     Commercialized as fertilizers

FGD residue    58,920 tons/year     Total activity 0.47 Bq/g     Commercialized as gypsum board

WLP residue    64,000 tons/year     Total activity 62.3 Bq/g     Commercialized as road building material, failing which it will need to be permanently isolated

การขายของเสียยังอยู่ในขั้นวิจัยและพัฒนา.  ไม่มีการระบุว่า มีผู้ซื้อใดๆ สนใจจะซื้อผลผลิตหมุนเวียนเหล่านี้.  แม้ว่าจะมี, ก็มีนัยที่ต้องคิดหนักถึงวิธีการทิ้งของเสีย, เพราะผลผลิตมีเศษสารกัมมันตรังสี จะถูกขายทั่วมาเลเซีย, และอาจในสิงคโปร์ด้วย.

The commercialization of the wastes is still in the R&D stage. There is no indication that there are any interested buyers for these recycled products. Even if there is, there are serious implications of such disposal methods, as products containing trace amounts of radioactive elements will be sold throughout Malaysia, and possibly Singapore.

ไลนัสตั้งใจจะเริ่มทำการในขณะที่ยังหาวิธีอยู่ว่าจะจัดการกับของเสียอย่างไรได้.  ในขณะเดียวกัน, พวกเขาจะเก็บเศษของแข็งไว้ที่โรงงานในบ่อเก็บเปิด, เพราะพวกเขายังไม่สามารถหาอุปกรณ์การกำจัดของเสียทิ้งอย่างถาวร (PDF) ที่ซึ่งขยะกัมมันตรงสีจะต้องถูกฝังดิน.

Lynas intends to commence operation while figuring out what to do with the waste. In the meantime, they will store the solid residues on-site in open storage ponds, as they have not yet identified the Permanent Disposal Facility (PDF) where the radioactive wastes are to be buried.

พวกเรามีความห่วงใยอย่างยิ่งว่า LAMP สร้างความเสี่ยงจริงในการทำให้เกิดการปนเปื้อน เพราะ:

We are very concerned that LAMP poses real risk of contamination because:

1)       บริเวณที่โรงงานตั้งอยู่เดิมเป็นหนองน้ำที่ถูกถม, และน้ำใต้ดินอยู่ลึกแค่ 0.95-3.5 เมตรเท่านั้น.
1) the site of the plant is on a reclaimed swamp land, and the underground water table is merely 0.95 – 3.5 m below surface.

2)       เป็นที่ต่ำซึ่งเกิดน้ำท่วมได้จากฝนหน้ามรสุม
2) the low-lying area is prone to flooding due to the monsoon rain.

3)       นิวยอร์กไทมส์ ได้รายงานถึง ความร้ายแรงในการก่อสร้างและการออกแบบที่บกพร่องว่า “มีศักยภาพที่จะเป็นเหตุให้โรงงานทำงานล้มเหลวได้.
3) the New York Times reported serious construction and design flaws that “have the potential to cause the plants critical failure in operation” [1,2].

4)       ระยะเวลาครึ่งชีวิตของสารปฐมของกัมมันตรังสี, คือ ธอเรียม-232 มี 14 พันล้านปี.  นี่อาจยังผลให้เกิดการสะสมกัมมันตรังสีเมื่อเวลาผ่านไปจาก แหล่งที่ “น้อยมาก”.
4) the half-life of the primary source of radioactivity, i.e. thorium-232 is 14 billion years. This may result in the accumulation of radioactivity over time from “negligible” sources

ดังนั้น, พวกเราจึงรู้สึกว่า LAMP จะนำพาผลร้ายมาสู่ประชาชนมาเลเซียและสิงคโปร์.  มันอาจมีผลกระทบต่อสิงคโปร์ ดังต่อไปนี้:

We feel, therefore, that the LAMP will bring serious repercussions to the people of Malaysia and Singapore. It may affect Singapore via these scenarios:

ก) ความมั่นคงทางอาหาร

กวนตัน เป็นแหล่งผลิตอาหารทะเลหลัก มีเรือประมงทะเลลึกที่ลงทะเบียนถึง 390 ลำ.  อาหารทะเลปริมาณมากอย่างมีนัยสำคัญถูกส่งต่อไปยังสิงคโปร์.  ความเสี่ยงต่อสารรังสีอาจจะแผ่ขยายข้ามพรมแดนผ่านช่องทางกัมมันตรังสีสะสมในห่วงโซ่อาหาร.

a) Food security

Kuantan is a major seafood producer with 390 registered deep sea trawlers. Significant seafood caught in Kuantan ends up in Singapore. Radiation risk may spread across border through radioactivity accumulated in the food chain.

ข) แหล่งปนเปื้อนอื่นๆ

หนทางอื่นอาจมาจากผลผลิตที่ทำจากวัสดุปนเปื้อน, เช่น, น้ำมันปาล์ม, รังนก, ผลไม้ และผัก, รวมทั้งผลผลิตที่ไลนัสเสนอ ที่ทำจากของเสียของพวกเขา.  สหรัฐฯ พบว่า ผลการใช้ยิปซั่มบอร์ดที่ทำจากเศษ FGD, และได้ห้ามใช้ผลิตภัณฑ์เหล่านี้ในปี 1989.   สำนักงานป้องกันสิ่งแวดล้อม (EPA) ของสหรัฐฯ ก็ได้ชี้ว่า การใช้ปุ๋ยที่ทำจากเศษ NUF สามารถเพิ่มกัมมันตรังสีในผลผลิตได้ด้วย.  ไลนัสจะต้องไม่ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่มลภาวะของพวกเขา.

b) Other sources of contamination

Other pathways may come from products that are made with contaminated materials, for example, palm oil, birds nest, fruits and vegetables, as well as Lynas’ proposed products that are made with their wastes. The US found out the consequences of using gypsum board made with FGD-type residue, and had in 1989 banned the use of this product. Also, the US EPA also noted that the use of fertilizers made with NUF-type residue can increase the radioactivity of the produce [3]. Lynas must not be allowed to spread their pollution.

ค) ความเสี่ยงจาการขนส่งวัตถุดิบผ่านสิงคโปร์

ตามรายงาน RIA, จะมีการขนส่ง 65,000 ตัน/ปี ผ่านสิงคโปร์ในตู้ขนส่ง 4,000 ตู้/ปี.  ไลนัสได้เปิดเผยว่า จะห่อหุ้มวัตถุดิบนั้นด้วยถุงพลาสติกอย่างมิดชิดถึงสองชั้น แล้วขนส่งในฐานะไม่ใช่สารกัมมันตรังสี แต่ทันทีที่ถึง กวนตัน, มันจะถูกจัดเป็นสารกัมมันตรังสี.  นี่เพราะช่องโหว่ทางกฎหมายใน พรบ สินค้าอันตราย ของออสเตรเลีย.  โครงสร้างของถุงไม่ได้ถูกเปิดเผย.  เราไม่ทราบได้ว่ามันแข็งแรงแค่ไหน.  หากเล็ดลอดหรือแตกหัก อาจสร้างหายนะแก่สิ่งแวดล้อมได้.

c) Risk from transporting the raw material through Singapore

According to the RIA, 65,000 tons per annum will go through Singapore in 4000 containers annually. Lynas has disclosed that the payload will be sealed inside double layered plastic bags. It will be transported as non-radioactive but as soon as it touches down in Kuantan, it is classified as radioactive. This is due to a legal loophole in Australia’s Dangerous Goods Act. The construction of the bags are not known. We do not know how robust they are. A spill may be radisastrous to the environment.

ง) ขัดขวางความทะเยอทะยานด้านนิวเคลียร์ของมาเลเซีย

เนื่องจากขนาด, สิงคโปร์คงไม่พยายามสร้างอำนาจทางนิวเคลียร์ เพราะโรงไฟฟ้านิวเคลียร์จะกลายเป็นเป้าในยามสงคราม.  นี่ทำให้สิงคโปร์ต้องรับความเสี่ยงจากรังสีจากความทะเยอทะยานด้านนิวเคลียร์ของเพื่อนบ้านอย่างไม่เป็นธรรม.  หากไลนัสได้รับอนุญาตให้ดำเนินการได้, และสาธารณชนมาเลเซียหลงเชื่อตามโฆษณาชวนเชื่อที่ว่า “ปลอดภัยจากรังสี”, โรงงานนิวเคลียร์จะเป็นโครงการถัดมา.  หากเราหยุดไลนัสเดี๋ยวนี้, รัฐบาลจะไม่กล้าเดินหน้าต่อไปกับโรงงานนิวเคลียร์ เพราะเป็นเรื่องเสี่ยงทางการเมือง.  มาเลเซียสามารถที่จะผลิตพลังงานหมุนเวียนได้ และภูมิอากาศชื้นของมาเลเซียก็ไม่เหมาะสำหรับเป็นที่เก็บนิวเคลียร์ ตามข้อแนะของ IAEA.  ประชาชนมาเลเซียและสิงคโปร์ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงต่อสารรังสี และเป็นผลประโยชน์ของสิงคโปร์ที่ สาธารณชนมาเลเซียจะยังคงชิงชังมัน.

d) Deterrent to Malaysia’s nuclear ambition

Due to its size, Singapore will probably not pursue nuclear power due to these power plants becoming strategic targets in times of war. This leads to Singapore being unfairly subjected to radiation risk from its neighbors’ nuclear ambitions. If Lynas is allowed to proceed, and the Malaysian public buy the “radiation safety” propaganda, nuclear plants will be next in line. If we stop Lynas now, the government will not dare to proceed to nuclear plants due to the political risks. Malaysia is capable of harnessing renewable energies and Malaysia’s wet climate is not suitable for nuclear repositories according to IAEA’s guideline [4] . The people of Malaysia and Singapore don’t need any more radiation risk and it is in Singapore’s interest that the Malaysian public remains averse to it.

ในที่สุด เมื่อ วันที่ 1 มีนาคม 2012 ไม่กี่วันหลังจากที่กลุ่มกรีน 15,000 คนได้ประท้วงต่อต้านไลนัส, นักวิชาการชาวสิงคโปร์ท่านหนึ่ง ได้แสดงความไม่แน่ใจต่อความปลอดภัยของโรงงาน.  ด้วยประวัติการก่อสร้างของมาเลเซียที่ไม่น่าเชื่อถือ, ที่ฝังอยู่ในความทรงจำมากที่สุด คือ หลังคาของสนามกีฬาที่เพิ่งสร้างใน ตรังกานู ถล่มลงมา, ไม่มีใครเชื่อถือรัฐบาลมาเลเซียที่ไร้ความสามารถว่าจะจัดการกับธุรกิจที่มีความเสี่ยงสูงเช่นนี้.

Finally on 1/3/2012, a few days after the 15,000 strong green rally against Lynas, a Singaporean academia Professor ??? expressed doubt over the safety of the plant [5]. Given Malaysia’s poor record in construction reliability, the most memorable one is the collapse of the roof of a newly constructed stadium in Terengganu, nobody trusts the incompetent Malaysia government to manage such a high risk venture.

พวกเราหวังว่า รัฐบาลสิงคโปร์จะเห็นพ้องว่า โครงการไลนัสเป็นการทดลองทางอุตสาหกรรมที่สะเพร่า, และเราหวังว่า กรรมาธิการที่ทรงเกียรติของท่าน จะสามารถทำทุกอย่างในอาณัติทางการทูตของท่าน ที่จะชักจูงให้รัฐบาลมาเลเซียให้ทอดทิ้งโครงการนี้.

We hope that the Singapore government agrees that the Lynas project is a reckless industrial experiment, and we hope that your honorable commissioner can do everything within your diplomatic power to persuade the Malaysian government to abandon this project.

Yours sincerely,

______________________________
Dr Lee Chee Hong (Technical Advisor for Himpunan Hijau 2.0)
- cheehong.lee@gmail.com

Soo Jin Hou (Technical Advisor for Himpunan Hijau 2.0)
- soojinhou@yahoo.com

Chin Yee Kaing, Clement (Himpunan Hijau 2.0 PR chief)
- clementcyk@yahoo.com

Lee Chean Chung (Himpunan Hijau 2.0 publicity chief)
- cheanchung@yahoo.com

Nasrun Amir Abdullah (Himpunan Hijau 2.0 event coordinator)
- nasrun_amiir@yahoo.com

[1] “The Fear of a Toxic Rerun”, New York Times, by Keith Bradsher, June 29 2011.
[2] “Rare Earth Metal Refinery Nears Approval”, New York Times, by Keith Bradsher, Jan 31,2012
[3] “Phosphogypsum and Imported Drywall” from http://www.nuclearcrimes.org/phosphogypsum.php
[4] IAEA, “Near Surface Disposal of Radioactive Waste”, No. WS-R-1, 1999, pg 14.

Appendix

This section outlines the justification of our assessment of LAMP:

a) Fundamental doubt in Lynas’ data

All regulatory scrutinises are qualified based on data provided by Lynas. Unfortunately, Lynas has not had any prior experience operating such a project. Nor does Lynas possess a pilot-scale plant which would generate an industries-proven data to corroborate claims. Therefore, the proposition by Lynas can be wholly disputed.

LAMP recently invited 4 members of the public and 3 local media reporters for an onsite visit/interview. During this visit Lynas admitted that most of the process data presented by it in the public domain have been obtained from results which have emerged by process simulation and laboratory analysis [6]. It must be kept in mind that “Process simulation” is used for the design, development, analysis, and optimization of technical processes and is mainly applied to chemical plants and chemical processes. When this computational process model/simulation is built, some phenomena are simplified, and consequently some parameters are disregarded or distorted in comparison with reality. In addition, some of the relationships between the parameters could be neglected. [ref: Tanase Gh. Dobre, José G. Sanchez Marcano. “Chemical Engineering: Modelling, Simulation and Similitude”. John Wiley & Sons. pp 20. 2007].

What is far more valuable and far more accurate is actual data from real experience. Thus, if Lynas has actually been in this business they could have supplied real facts. Alternatively, Lynas could have provided the actual results from the Chinese experience. (To date, China is the world’s sole rare earth producer)

b) The radiation risk is greater than what Lynas and the Malaysian government are willing to admit

The radiation safety aspect of LAMP is legitimize by the IAEA’s review. However, increasing number of scientific literature points to a strong possibility that the IAEA model may have underestimated the risk of internal emitters, which are radioactive sources that are inhaled or ingested. This hypothesis is not merely based on correlation type studies, but is backed with sound scientific reasoning.

Thorium accumulates in the body. According to the “Radiological and Chemical Fact Sheets to Support Health Risk Analyses for Contamination”, about 0.02% to 0.05% of ingested thorium is dissolved in the bloodstream, and subsequently deposited mainly in the bones where the radioactive source becomes embedded within the bone tissue for a few decades . We are unsure exactly how much the body retains thorium from inhalation, but we know that “thorium is taken up in the body much more readily if inhaled rather than ingested”. True enough, the Radiological Risk Coefficient from inhalation is 450 times greater than that of ingestion [7].

Therefore if significant embedment of thorium is expected, the competing theory against IAEA’s ICRP model, the ECRR (European Committee on Radiation Risk) model must be considered because it takes into account the effects of thorium retention in the body. ECRR proponents reasonably believe that the ICRP formulation is wrong to dilute the radiation exposure from internal sources to the whole body, instead of confining it to the surrounding tissue only. So, the ECRR contends that the ICRP model has underestimated the real risk of low-level radiation.

In an email exchange between Lynas’ Radiological Safety Officer Nick Tsurikov and the editor for ECRR Chris Busby, Chris Busby suggested that the risk from internal thorium exposure should be 100 times greater than what IAEA says it is [8]. The fact is, there is much uncertainty over the actual risk of low-level radiation within the scientific community. It is foolish for the Malaysian government to ignore the possibility that the ECRR might be right.

c) Effects to food chain

A serious contamination will cause the accumulation of radioactivity in the food chain.

Amazingly, Lynas agrees with us! According to their Radiological Impact Assessment (RIA), they computed through their radiation model that in 1558 years [9], the public exposure from drinking contaminated water and eating contaminated fish can reach 6.23 mSv/year, 6 times the allowable limit of 1 mSv/year, which we believe is an understatement because it is derived using the ICRP model. Thorium contaminated fish is not differentiable, it will not be easy to boycott fish the same way a recognizable product can be boycotted.

d) Construction reliability

New York Times on the 29th June 2011 in the article “The Fear of a Toxic Rerun” revealed cost-cutting practices as well as construction and design flaws of the plant. Some of them are “structural cracks, air pockets and leaks in many of the concrete shells for 70 containment tanks.” Then on 31st January 2012 in the article “Rare Earth Metal Refinery Nears Approval” reported that one of the key contractors to Lynas, AkzNobel pulled out due to quality concerns.

In response to these allegations, the Malaysian government tried half-heartedly to appease the public’s concern by obtaining safety verification from an unidentified registered engineer. No further information was given on the certification process [10]. So, in addition to the uncertainty over the real risk from low-level radiation, we now also face the uncertainty over the impermeability of their waste ponds.

e) How rare earth processing should have been done

Lynas loves to boast that their project is approved in Australia also. Given Australia’s high environmental standard, if it is approved in Australia, why would Malaysians reject it? However, Lynas hid from the public that the Australian proposal was approved under extremely stringent conditions.

The table next page shows the conditions under the Australian proposal compared to LAMP.

Australia
Bury the waste at Mt Weld where it came from. No accumulation of waste at the refinery, the waste is shipped to the burial site immediately as they are produced.
Malaysian
No permanent waste disposal plan. Temporarily dump on-site.

Australia
To and from land transport between Mt Weld and the refinery site at Meenaar, 880 km apart.
Malaysia
Raw materials transported 1000 km by land and more than 4000 km by sea to Gebeng.

Australia
Nearest population center is 35 km away, with only 1,500 inhabitants.
Malaysia
700,000 people living within 35 km.

Australia
Waste diluted to 2.3 Bq/g.
Malaysia
Waste not diluted, radioactivity nearly 3 times higher at 6.1 Bq/g.

Australia
Impermeable ponds, progressively buried upon full.
Malaysia
Ttemporarily cover the waste by an “unspecified” method.

Australia
Located in the desert away from the aquifer. Annual rainfall 234 mm.
Malaysia
On reclaimed swamp land. Underground water just 0.95-3.5 m below surface. Annual rainfall 2,860 mm, area prone to flooding.

Australia
Total containment policy. All waste water evaporated and all left-over residue returned to Mt Weld.
Malaysia
500 tonnes/hour of water discharged to the South China Sea.

By looking at the huge discrepancies between the two, it is quite clear that the reason Lynas chose Malaysia is to dump its waste here.

[6] http://www.sinchew-i.com/sciWWW/node/274777?tid=881
[7] “Radiological and Chemical Fact Sheets to Support Health Risk Analyses for Contaminated Areas”, Argonne National Laboratory Environmental Science Division, March 2007. From http://www.ead.anl.gov/pub/doc/ANL_ContaminantFactSheets_All_070418.pdf
[8] “Radiation – general notes”, Nick Tsurikov, 25 Sep 2011, pg 20.
[9] “Radiological Impact Assessment of Advanced Materials Plant Gebeng Industrial Estate Kuantan, Pahang”, Nuklear Malaysia, Jun 2010, pg 63.
[10] “Radioactive Fallout from iPhones and Flat-Screen TVs?”, Kiera Butler, Mother Jones, 23 Feb 2012. From http://motherjones.com/environment/2012/02/rare-earths-lynas-malaysia

30. เมื่อไม่มีนกร้อง ไม่มีใบบัง / When no bird singing, no leaves for shade

อรุณรุ่งฤดูใบไม้ผลิที่ ร้อนผ่าว แห้งผาก และไร้ปราณี

โดย เจนนิเฟอร์ บราวดี เดอ เฮอนานเดซ

Silent Spring Dawns Hot, Dry and Merciless

by Jennifer Browdy de Hernandez

สัปดาห์นี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิที่แปลกประหลาดอย่างมหึมา พอออกจากฤดูหนาวที่อบอุ่นก็เข้าสู่ฤดูร้อนอย่างกะทันหัน.  ฉันหมายถึงร้อน—84 องศาฟาเรนไฮต์ ในแมสซาชูเสตส์วันนี้  เมื่อพระอาทิตย์ส่องแสงจ้า, เมฆปุยขาวเกาะกลุ่มลอยฟ่องตัดกับท้องฟ้าสดใส โดยไม่ถูกบดบังด้วยใบไม้ใดๆ.  ไม่มีเงาให้บังเลย.

This week, turning the corner into the astronomical Spring, we have gone abruptly from warm winter to hot summer.  And I mean hot: it was 84 degrees Farenheit in western Massachusetts today, brightly sunny, with puffy white cumulus clouds against a brilliant blue sky, unobstructed by any leaves.  No shade.

วันนี้ทำให้ฉันคิดถึงหุ่นขี้ผึ้ง: สวยแต่ว่างเปล่า.  ฉากสวยแต่ขาดชีวิตชีวา.

Today reminded me of a wax model: beautiful but blank.  The façade of beauty, with the crucial vital spark missing.

เมื่อฉันเดินขึ้นเขาตอนเช้านี้, ป่าดูเงียบเหงาอย่างน่าขนลุก.  ฉันหวนอาลัยถึงยามเช้าในวัยเด็กของฉัน, เมื่อฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงร้องเพลงที่ร่าเริงของวงประสานเสียงยามอรุณเบิกฟ้าของเหล่านกนับพันที่ร้องทักทายกันและกันอย่างสนุกสนานและทักทายวันใหม่.

When I went for a walk up the mountain early this morning, the woods were eerily silent.  I remembered mournfully the spring mornings of my childhood, where I would be awakened by the joyful singing of the dawn chorus of thousands of birds each happily greeting each other and the new day.

ในระหว่างเดินสู่ยอดเขา มีแต่เสียงร้องของนกเล็กๆ เพียงตัวเดียวที่แว่วมาจากที่ห่างไกล, ฉันหยุดลงนั่งบนก้อนหินและเงี่ยหูฟังเสียงอีกสักพัก.  สิ่งที่ฉันได้ยิน มีแต่เสียงเบาๆ ของจราจรที่วิ่งเร่งไปมาบนถนนห่างออกไปใต้ที่ฉันยืนอยู่, และเสียงหึ่งๆ ของเครื่องบินที่ปั่นเครื่องข้ามฟากฟ้า ไปตามทางของมัน.

Reaching the top of the mountain having heard only the distant cry of a single phoebe, I stopped to sit on a rock and listen for a few minutes.  All I heard was the dim rushing of the traffic on the road far below me, and the drone of an airplane churning its way across the sky.

ลงมาอีกที, ชิปมังค์ 2-3 ตัวรีบวิ่งหายหนีจากทางเดิน, และฉันก็สังเกตเห็นว่าไม่มีผลโอ๊กที่โคนต้นเลย, ทั้งๆ ที่ต้นโอ๊กสูงลิ่วอยู่ไปทั่ว.  ฤดูใบไม้ที่ผ่านมาเป็นปีสาหัสสำหรับผลโอ๊ก, ดังนั้น สัตว์ทั้งหลายที่ต้องพึ่งพามันในช่วงฤดูหนาว จะต้องพากันหิวโหยมากตอนนี้.  ฉันรู้ว่าพวกหมีก็กำลังเคลื่อนตัวหาอาหารด้วย, อย่างที่ตัวหนึ่งได้มาและดึงหิ้งเลี้ยงนกของฉันลงมาเมื่อวานนี้.  ฉันคิดว่าจะนำเมล็ดทานตะวันติดตัวมาพรุ่งนี้ เพื่อโปรยตามทางเป็นการไถ่โทษ.

Coming down again, a few chipmunks hurried out of sight along the path, and I was keenly aware that there were no acorns underfoot, despite the oak trees towering overhead. Last fall was a terrible year for acorns, so all the animals that depend on them for overwintering must be very hungry now.  I know the bears are on the move, as one came and pulled down my bird feeder yesterday. I am thinking of bringing some sunflower seeds along on my walk tomorrow, to spread by the path as an offering of atonement.

ในขณะที่ไม่มีใครในพวกเราสามารถแบกความรับผิดชอบส่วนตัวต่อโศกนาฏกรรมของสมบัติร่วมนี้, พวกเราทั้งหมดที่ได้รับประโยชน์จากการสกัดน้ำมันที่ไม่สนใจใคร และการทำลายป่าและมหาสมุทรอย่างไม่ยอมลดละผ่อนปรน จะต้องตระหนักรู้ถึงขอบเขตที่พวกเราได้มีส่วนทำให้เกิดผลเช่นนี้ต่อตัวเราเอง, และดึงโลกธรรมชาติทั้งปวงให้ถลำไปกับพวกเราด้วย.

While no one of us can shoulder personal responsibility for this tragedy of the commons, all of us who have benefited from the heedless extraction of oil and relentless destruction of the forests and the oceans must be aware of the extent to which we have brought this on ourselves, and taken the rest of the natural world along with us.

จะมีวันหนึ่งมาถึงไหม เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นสู่ฟ้าสีครามสดใส และมองลงมายังพื้นพิภพที่ร้อนผ่าว, แห้งผาก, เงียบเหงายกเว้นสัตว์ที่ทนทานที่สุด, เช่นแมลงสาปและมด, ที่รอดพ้นจากเหตุการณ์ทำลายล้างเผ่าพันธุ์สรรพสัตว์มาหลายยุคแล้ว, และอีกครั้ง ก็จะทำธุระของพวกมันต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ, รอคอยไปชั่วกัปชั่วกาลในขณะที่ชีวิตค่อยๆ เริ่มเดินเครื่องและผุดขึ้นมาใหม่?

Will there come a day when the sun rises in the brilliant blue sky and looks down on a hot, dry planet, silent except for the hardiest of species, like the cockroaches and the ants, who survived previous major extinction events, and will once again continue about their business single-mindedly, able to wait out the eons while life reboots and resurges again anew?

***

สุดสัปดาห์นี้ ฉันได้ดูภาพยนตร์สารคดีเรื่องหนึ่ง ถ่ายทำโดย พาเมลา เยตส์ เรื่อง “เกรนิโต: จะตรึงเผด็จการได้อย่างไร”, ซึ่งสื่อสารได้อย่างทรงพลังว่า การเข่นฆ่าในกัวเตมาลา เป็นเรื่องเกี่ยวกับกรรมสิทธิ์ที่ดิน, ที่กองกำลังทหารพรานสนับสนุนโดยสหรัฐฯ ทำงานให้เจ้าของที่ดินและบริษัท เพื่อกวาดล้างที่ดินของชนพื้นเมืองดั้งเดิมและชาวนา เพื่อให้โครงการมหึมาที่ได้รับทุนระหว่างชาติ เช่น เขื่อนและเหมือง สามารถดำเนินไปได้อย่างไม่มีใครขัดขวาง.

This weekend I had the chance to see the new documentary film by Pamela Yates, Granito: How to Nail a Dictator, which powerfully makes the point that the genocide in Guatemala was about land rights, with U.S.-backed military juntas working for the landowners and the corporations to clear the land of indigenous people and peasants so that big internationally funded projects like dams and mines could proceed unobstructed.

ประชาชนสองแสนคน, ส่วนใหญ่ชนพื้นเมืองมายัน, ถูกสังหารหมู่ในปีทศวรรษ 1970s และ 1980s จากบริการแห่งความละโมภเชื้อเพลิงของอเมริกัน, ในกัวเตมาลาตามลำพัง.

Two hundred thousand people, mostly indigenous Mayans, were massacred in the 1970s and 1980s in the service of American-fueled greed, in Guatemala alone.

เรื่องนี้โดนใจของฉันว่า มันกำลังเกิดซ้ำรอยขณะนี้—เหมือนกับว่ามันเคยหยุดจริงๆ—ในขณะที่เราต่อสู้กันต่อไปเพื่อแย่งชิงทรัพยากรและที่ดินในผืนพิภพที่จำกัด.

It strikes me that this story is repeating now—if indeed it ever stopped—as we continue to fight over resources and land on our finite planet.

มันกำลังเกิดขึ้นตอนนี้ในป่าของอินโดนีเซีย, บนเกาะสุมาตรา ที่มีขนาดเท่าสหราชอาณาจักร หรือเบลเยี่ยม—ซึ่งเป็นป่าดงดิบที่งดงามมหึมา มีความหลากหลายทางชีวภาพที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดแหล่งหนึ่งบนพื้นพิภพ—กำลังถูกขุดโค่น และปลูกต้นปาล์มแทน เพื่อป้อนความโหยหาน้ำมันปาล์มในระดับสากล.

It is happening now in the forests of Indonesia, where on the island of Sumatra plantations the size of the United Kingdom, the size of Belgium—unimaginably huge tracts of magnificent rain forest with some of the richest stores of biodiversity on the planet—are being bulldozed and replanted with palms to feed international demand for palm oil.

ชนพื้นเมืองที่มีป่าเป็นบ้านมานับพันปีกำลังถูกเบียดขับอย่างไร้ความปราณีให้ออกจากที่อยู่ธรรมชาติของพวกเขา อย่างแน่นอน พอๆ กับพืชและสัตว์ในที่นั้นๆ.

The indigenous people who made the forest their home for millennia are being mercilessly deprived of their natural habitat just as surely as the rest of the flora and fauna there.

การสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ, รวมทั้งการสูญเสียวัฒนธรรมโบราณของมนุษย์พื้นเมืองดั้งเดิม, เป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่สามารถวัดเป็นปริมาณได้.  สิ่งที่สูญหายไปแล้ว ประมาณค่ามิได้.

The loss of biodiversity, including the loss of ancient indigenous human cultures, is a tragedy that cannot be quantified.  What is being lost is priceless.

มันล้วนเป็นเรื่องน่าเศร้ามาก, คุณอาจบอก, แต่ก็เกิดขึ้นในที่ห่างไกลโพ้นโน่น.

It’s all very sad, you may say, but all very far away, too.

แต่อุณหภูมิในฤดูร้อนนี้ ในเดือนมีนาคม มันเกี่ยวเนื่องกับการทำลายล้างผืนป่าเก่าแก่สุดท้ายที่เหลืออยู่ในอินโดนีเซีย, ในอัฟริกา, ในอเมริกาใต้, ในแคนาดา.

But our summer temperatures in March have everything to do with the destruction of the last remaining old-growth forests in Indonesia, in Africa, in South America, in Canada.

เมื่อไรที่ป่าหมด, หน้าดินก็จะเริ่มพังทลาย.

Once the forest is gone, the topsoil will begin to erode.

ทะเลทรายจะมาเยือนตามขอบเขตที่เคยเป็นป่าใหญ่.

Desert will prowl the borders of what used to be forest.

เมื่อ, อย่างที่เกิดในสวนปาล์มในอินโดนีเซีย, ระบบนิเวศที่หลากหลายถูกแทนที่ด้วยพืชเศรษฐกิจเชิงเดี่ยว, พืชเชิงเดี่ยวเหล่านั้นจะยิ่งเปราะบางต่อแมลงและความผันผวนของภูมิอากาศ.

When, as in the Indonesian palm oil plantations, diverse ecosystems are replaced with monocultures, those monocultures more vulnerable to pest and climate disruption.

และแล้ว?

And then?

***

เมื่อไม่นานมานี้ ฉันตื่นขึ้นกลางดึกบ่อยๆ จากฝันร้ายซ้ำๆ ซากๆ เกี่ยวกับอาหารขาดแคลน.  ฉันเป็นห่วงกังวลอยู่แล้ว, ในฐานะชาวผักสวนครัว, ว่าวันเวลาในฤดูใบไม้ผลิที่ร้อน แห้งผากเหล่านี้ จะไม่ทำให้เกิดภาวะที่เหมาะสมให้พืชฤดูใบไม้ผลิ เช่น ถั่วและผักกาดหอม เติบโตได้.

Lately I have been having recurring waking nightmares about food shortages.  Already I am concerned, as a backyard gardener, that these hot, dry spring days will not provide the proper growing conditions for spring crops like peas and lettuce.

ลองจินตนาการถึงสภาวะเช่นนี้ ที่เกิดขึ้นแบบเดียวกันทั่วโลก

Imagine conditions like these being replicated across the globe.

ลองจินตนาการถึงฤดูเพาะปลูกที่ทุกแห่งหนทั่วพิภพ พวกเราซวนเซจากความร้อนและแห้งแล้ง สู่พายุฝนและทอร์นาโด.

Imagine a growing season where all over the planet we lurched from heat and drought to torrential rains and tornadoes.

ในสหรัฐฯ พวกเราเคยชินกับการคิดว่า ความไม่มั่นคงทางอาหาร เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในส่วนอื่นของโลก.

In the US we have become accustomed to thinking of food insecurity as something that happens in other parts of the world.

ความหิวโหยเกาะติดเอเชียและอัฟริกา.  มันไม่มาใกล้พวกเราหรอก.

Famine stalks Asia and Africa.  It doesn’t come near us.

ปีนี้, ในขณะที่ฉันเห็นโลกธรรมชาติรอบๆ ตัวดิ้นรนต่อสู้เพื่อเลี้ยงชิปมังค์, หมี และไก่งวง; ในขณะที่ฉันต้อนรับการมาถึงของนกย้ายถิ่นหลงทาง 2-3 ตัว ที่อุตส่าห์หาทางในภูมิทัศน์ที่ถูกทำลายด้วยสงครามสารเคมีและอุตสหากรรมเกษตร; ในขณะที่ฉันมองออกไปที่ต้นไม้โกร๋น ยืนล้อแสงอาทิตย์ท่ามกลางความร้อนระอุที่ผิดธรรมชาติในยามเที่ยงวัน, ฉันรู้ดีแก่ใจว่า มันเป็นแค่เวลา ก่อนที่จะถึงตาเรา.

This year, as I see how the natural world around me is struggling to provide for the chipmunks, the bear and the turkeys; as I greet the arrival of the few straggling migrant birds who have managed to run the gauntlet of a landscape devastated by chemical warfare and industrial agriculture; as I gaze out at the bare trees shimmering in the unnatural midday heat, I know in my heart that it is only a matter of time before our turn comes.

วันนี้ พวกชนพื้นเมืองดั้งเดิมแห่งอินโดนีเซีย เป็นคนถูกโค่นลงพร้อมกับป่าของพวกเขา.

Today it is the indigenous people of Indonesia who are going down with their forests.

พวกชนทะเลทรายแห่งอัฟริกาเหนือ เป็นคนที่กำลังอดอยาก, และมวลชนมหาศาลแห่งเอเชีย เป็นคนหนีน้ำท่วมจากน้ำฝนเชี่ยวกลาก.

It is the desert people of North Africa who are starving, and the teeming masses of Asia who are fleeing the floods of torrential rains.

พวกเราอยู่ในชุมชนใหญ่และถูกปรนเปรอตามใจในอเมริกาเหนือและยุโรป จะถูกกันด้วยฉนวนจากความสะดุ้งสะเทือนเหล่านี้ไปอีกนาน นานกว่าพวกที่อยู่นอกชุมชนของเรา.

We in the huge, pampered gated communities of North America and Europe will be insulated from these shocks for much longer than those on the outside.

แต่เวลาของเราจะมาถึง.

But our time will come.

และเมื่อมันมาถึง, มันจะมาพร้อมกับพลังเต็มที่อย่างที่ฉายในภาพยนตร์เชิงอนาคต ทุกๆ ความรุนแรงที่พวกเราเคยคิดฝันขึ้นมา.

And when it comes, it will be with the full force of every violent futuristic film we’ve ever dreamed up.

“โลกน้ำ”, อะไรอีก?  “แม๊กซ์บ้า”?

Waterworld, anyone?  Mad Max?

***

ปกติ ฉันมักจะมองโลกในแง่บวก และประคองเปลวแห่งความหวังให้ส่องสว่าง, ประทีปสำหรับตัวเองและสำหรับผู้อื่น.

Usually I try to stay positive and keep the flame of hope burning brightly, a beacon for myself and for others.

แต่วันนี้ ความตายตัว, ที่ปรากฏซึ่งหน้า, ในวันแรกของฤดูใบไม้ผลิ เป็นสัญญาณของการมาถึงของขบวนรถไฟอับปางเพราะภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง ได้บดขยี้ความหวังของฉัน.

But today this stark, in-your-face, first-day-of-spring evidence of the coming train wreck of climate change has guttered my hope.

เวลากำลังหดสั้นลงแล้วสำหรับพวกเรา, อย่างที่เกิดขึ้นกับหมีและนกและชนพื้นเมืองแห่งป่า.

Time is running short for us, just as it is for the bears and the birds and the native peoples of the forest.

พวกเรากำลังมาถึง และเข้าสู่ “ฤดูใบไม้ผลิที่เงียบเหงา” ของ เรเชล คาร์สัน อย่างไม่มีอะไรจะหยุดยั้งได้.

We are coming inexorably into Rachel Carson’s Silent Spring.

เจนนิเฟอร์ บราวดี เดอ เฮอร์นานเดซ สอนวรรณกรรมเปรียบเทียบ และ เพศสภาพศึกษา เธอมีแนวโน้มไปทางนักกิจกรรม ที่ Bard College ที่ Simon's Rock ใน Great Barrington, MA และ blogs ที่ Transition Times

Jennifer Browdy de Hernandez teaches comparative literature and gender studies with an activist bent at Bard College at Simon's Rock in Great Barrington, MA and blogs at Transition Times.

Published on Wednesday, March 21, 2012 by Common Dreams

http://www.commondreams.org/view/2012/03/21-0, 3-25-12

ดรุณีแปล / 3-25-12