A Critical Mass for Real Food
The old logic of the slave plantation is still the logic of
our industrial food system, 500 years in the making. There’s a new way of
thinking taking off.
มวลวิกฤตเพื่ออาหารของจริง
ตรรกะเก่าของทาสในไร่สวน
ยังเป็นตรรกะของระบบอาหารอุตสาหกรรมของเรา, 500 ปีที่ก่อตัวมา. มีวิธีคิดใหม่ที่กำลังเหินฟ้าสู่สาธารณะ.
by Anim Steel
โดย อนิม สตีล
(photo: Harsha KR. / Flickr)
Imagine that you are in room. It’s about 30 by 30 feet. The floor is stone,
and the walls and ceiling are a mix of stone and cement. They are a little
damp, which you can smell but you can’t quite see. It’s pitch black except for
the light that comes in from a low, arched doorway in whose frame is
silhouetted an iron gate. When your eyes adjust to the darkness, you can see a
narrow stretch of beach and the blue and gray of the ocean beyond.
ลองจินตนาการดูว่า คุณอยู่ในห้องของคุณ ขนาด 30 x 30 ฟุต.
พื้นเป็นหิน, และผนังและเพดานมีส่วนผสมของหินและซีเมนต์. มันชื้นเล็กน้อย, ซึ่งคุณได้แต่กลิ่น มองไม่ค่อยเห็น.
มันมืดสนิทยกเว้นแสงที่ลอดมากจากช่องทางประตูโค้งเตี้ยๆ
ผ่านเงาดำของกรงเหล็ก.
พอสายตาของคนเริ่มปรับตัวเข้ากับความมืดได้, คุณจะเห็นแนวชายหาดแคบๆ
และมหาสมุทรน้ำเงิน-เทาที่อยู่ไกลออกไป.
This, a doorway in West Africa's Elmina Fort, is a Door of
No Return. It is the last part of Africa you would touch if you were a slave
being led from the dungeon to a waiting ship.
นี่เป็นช่องทางประตูใน เอลมินาฟอร์ต ในอาฟริกาตะวันตก,
เป็นประตูที่ไม่มีทางหวนกลับ.
มันเป็นส่วนสุดท้ายของอาฟริกาที่คุณแตะต้อง
หากคุณเป็นทาสที่กำลังถูกนำจากคุก ไปสู่เรือที่รออยู่.
I stood in front of this door a few years ago while visiting
my family in Ghana. It is a place of sorrow and suffering. Countless human
beings passed by this spot on their way to either a wretched death at sea or a
life of bondage in the New World. They had been snatched up near their villages
in slave raids; ripped from their families and everything they knew; shackled
to others by the neck for a long march to coast; and thrown in a crowded, reeking
dungeon for what might have been months until the next ship arrived. That was
just the start of the journey.
ผมยืนอยู่หน้าประตูนี้เมื่อไม่กี่ปีก่อน ในขณะเยือนครอบครัวของผมในกานา.
มันเป็นสถานที่แห่งความเศร้าโศกและทุกข์เข็ญ. มนุษย์นับจำนวนไม่ถ้วน เดินผ่านจุดนี้
ไปสู่เส้นทางที่อาจนำไปสู่ความตายพร้อมกับเรืออับปางในทะเล หรือ มีชีวิตขของทาสในโลกใหม่. พวกเขาถูกฉกตัวในหมู่บ้านใกล้เคียง
ในการจู่โจมกวาดเก็บทาส;
ทึ้งถอนพวกเขาจากครอบครัวและทุกอย่างที่พวกเขารู้จัก;
ล่ามโซ่เขาเข้ากับคนอื่นที่คอ ในการเดินขบวนทางไกลไปสู่ชายฝั่ง;
และถูกโยนเข้าไปในขุมอัดแน่น และมีกลิ่นเหม็น เป็นเวลาอาจหลายเดือน
จนกว่าเรือลำถัดไปจะมาถึง.
นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทาง.
This door represents many things. As human beings, it
represents our capacity for cruelty—as well as resilience. Many of the
descendants of those who went through it not only survived, but went on to
build the "New World" itself. They paved the way for every
opportunity I have had in the United States, and I believe their story makes us
all stronger.
ประตูนี้เป็นตัวแทนของหลายสิ่ง. ในฐานะมนุษย์, มันเป็นตัวแทนของความสามารถของเราที่จะโหดร้าย—ตลอดจนยืดหยุ่น.
ลูกหลานหลายคนของผู้ที่ได้เดินผ่านมันไป
ไม่เพียงแต่มีชีวิตรอด, แต่ได้เดินต่อไปเพื่อสร้าง “โลกใหม่”. พวกเขาได้ปูทางสำหรับโอกาสทุกๆ
อย่างที่ผมได้มีในสหรัฐฯ, และผมเชื่อว่า
เรื่องราวของพวกเขาจะทำให้พวกเราเข้มแข็งขึ้น.
But this door also represents a beginning—the beginning of
our modern food system.
แต่ประตูนี้ ก็เป็นตัวแทนของการเริ่มต้นด้วย—การเริ่มต้นของระบบอาหารยุคใหม่ของเรา.
If, back in the 18th century, you could see all the way
across the Atlantic, you would find an unbroken line of plantations that
stretched from Buenos Aires to Baltimore. Down this entire line, slaves
harvested sugar for British tea, rice for the West Indian consumption, and
cotton for the textile mills of New England. These were vast monocrops that
broke the body and ruined the soil—but made money for planters and big
companies that traded the goods.
หากย้อนไปได้ในศตวรรษที่
18, คุณจะสามารถเห็นตลอดทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติค,
คุณจะพบแปลงไร่เกษตรที่ไม่ขาดสายตลอดแนวตั้งแต่ บัวโนสไอเรส จนถึง บัลติมอร์. ภายใต้ตลอดเส้นนี้,
เหล่าทาสเก็บเกี่ยวน้ำตาลเพื่อชาอังกฤษ, ข้าวสำหรับการบริโภคแถบอินเดียนตะวันตก,
และฝ้ายสำหรับโรงทอผ้าในนิวอิงแลนด์. ทั้งหมดเป็นพืชเชิงเดี่ยวที่ทำลายองคพายพของดินจนแตกสลาย—แต่ทำเงินให้แก่เจ้าของไร่
และบริษัทใหญ่ๆ ที่ทำการค้าสินค้าเหล่านั้น.
Here, you see the logic of the modern industrial food system
in its rawest form—a logic of prioritizing profit over human and environmental
welfare. A lot has changed in the 400
years since the Elmina Fort was built, but this principle has not gone away.
The logic of the plantation is the logic of today’s industrial food system.
ณ ที่นี้, คุณจะเห็นตรรกะของระบบอาหารอุตสาหกรรมยุคใหม่
ในลักษณะดิบที่สุด—ตรรกะของการจัดลำดับ ให้ความสำคัญแก่กำไร
เหนือสวัสดิภาพของมนุษย์และสิ่งแวดล้อม. หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปในช่วง
400 ปี ตั้งแต่ ฟอร์ตเอลมินา
ถูกสร้างขึ้น, แต่หลักการดังกล่าว ไม่ได้หายไปไหน. ตรรกะของการทำไร่ใหญ่
เป็นตรรกะของระบบอาหารอุตสาหกรรมทุกวันนี้.
In this system, it is in the interest of the middleman—large
companies that dominate the processing and distribution of food—to squeeze
farmers and externalize costs. The industrial model may work for some things,
but it's time to admit that it doesn’t work for food. It doesn’t work for Lucas, a tomato-picker in
Florida, who toils from dawn to dusk without protection or health care and
still cannot escape poverty. It’s not
good for the farmers in Illinois who have nearly been bullied out of existence
by Monsanto. It's not good for teenagers in Brooklyn who, when asked how many
of them have diabetes or know someone with diabetes, raise every hand in the
room. And it’s certainly not good for the 99 percent of us who are left holding
the bag of rising health care costs.
ในระบบนี้, พ่อค้าคนกลางได้ประโยชน์—บริษัทใหญ่ๆ ที่มีอำนาจเหนือกระบวนการแปรรูปและการกระจายอาหาร—ในการบีบคั้นชาวนา
และเขี่ยต้นทุนไว้ข้างนอกในที่ส่วนรวม. โมเดลอุตสาหกรรมอาจทำงานได้ดีในบางอย่าง,
แต่มันถึงเวลาแล้ว ที่จะยอมรับว่า มันใช้ไม่ได้สำหรับอาหาร. มันใช้ไม่ได้สำหรับลูคัส,
คนเก็บมะเขือเทศในฟลอริดา, ผู้เหน็ดเหนื่อยตั้งแต่รุ่งอรุณจนอาทิตย์ตกดิน
โดยปราศจากการปกป้อง หรือการดูแลสุขภาพ และก็ยังไม่สามารถสลัดหนีจากความยากจนได้. มันไม่ดีสำหรับชาวนาในมลรัฐอิลลินอยส์
ผู้เกือบถูกมอนซานโตรังแกจนต้องสูญหายไป. มันไม่ดีสำหรับวัยรุ่นในบรู๊คลิน ผู้,
เมื่อถูกถามว่า ในพวกเขา มีกี่คนที่เป็นเบาหวาน หรือ รู้จักใครที่เป็นเบาหวาน,
ยกทุกมือขึ้นในชั้น. และแน่นอน
มันไม่ดีสำหรับพวกเรา 99% ผู้ถูกทอดทิ้งใหถือกระเป๋าของการบริการสุขภาพที่แพงขึ้นเรื่อยๆ.
It doesn’t work for anyone who wants—and needs—real food:
food that nourishes the earth, communities, and individuals, both eaters and
producers.
มันใช้การไม่ได้สำหรับใครก็ตามที่ต้องการ—และจำเป็นต้องมี—อาหารจริงๆ: อาหารที่หล่อเลี้ยงผืนพิภพ, ชุมชน, และปัจเจก, ทั้งคนกิน และ
คนผลิต.
If the logic of the industrial system is based on profit,
the logic of real food is founded on respect and balance. Real food isn't
opposed to profit, but it is opposed to profits that aren't shared fairly with
those who work the hardest to feed us.
The Door of No Return represents what’s we’re up against: a global
industrial food economy 500 years in the making that exploits both people and
land.
หากตรรกะของระบบอุตสาหกรรมมีฐานอยู่บนกำไร,
ตรรกะของอาหารที่แท้จริง จะพบได้ในความเคารพและความสมดุล. อาหารที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ตรงข้ามกับกำไร,
แต่มันตรงข้ามกับกำไรที่ไม่ได้ถูกแบ่งปันอย่างเป็นธรรมกับผู้ที่ทำงานหนักที่สุดเพื่อเลี้ยงพวกเรา.
“ประตูสู่ทางที่ไม่มีวันหวนกลับ”
เป็นตัวแทนของสิ่งที่พวกเรากำลังลุกขึ้นต่อต้าน: ระบบเศรษฐกิจอาหารอุตสาหกรรมโลก
ที่ดำเนินมา 500 ปี ที่กดขี่ ขูดรีด ทั้งประชาชน และผืนแผ่นดิน.
But there is also a second door: a wooden door on a busy
London street below a hand-painted sign that reads “print shop.” You’d probably
miss it if you were just passing by. If you were standing outside of it in one
morning in 1787, you might have seen 12 men, mostly Quakers, go inside for a
meeting.
แต่ก็ยังมีประตูที่สอง: ประตูไม้บนถนนลอนดอนที่จอแจ
ที่อยู่ใต้ป้ายเขียนด้วยมือ “ร้านพิมพ์”. คุณอาจหาไม่เจอหากคุณเพียงเดินผ่าน. หากคุณยืนอยู่นอกประตูในเช้าวันหนึ่งในปี 1787, คุณอาจได้เห็นชาย 12 คน, ส่วนใหญ่เป็นพวกเคว็กเกอร์,
เดินเข้าไปประชุมกันข้างใน.
That meeting sparked the beginning of the British
Anti-Slavery Society, and the very first citizens' campaign of its kind. Its
members ran petitions, lobbied parliament, and staged book tours, pioneering
many of the social movement tactics we still use today. When those men walked
through that door, the whole world economy was built on slave labor.
การประชุมนั้น ได้จุดประกายให้ก่อเกิดสมาคมต่อต้านทาสแห่งสหราชอาณาจักร,
และเป็นการรณรงค์ของพลเมืองครั้งแรก. สมาชิกยื่นคำร้อง,
ล็อบบี้ในรัฐสภา, และจัดให้มีการท่องเที่ยวขายหนังสือ, เป็นการบุกเบิกยุทธศาสตร์ในการขับเคลื่อนสังคมหลายชุดที่พวกเรายังใช้กันอยู่ทุกวันนี้.
เมื่อชายเหล่านั้นเดินผ่านประตูบานนั้น,
ระบบเศรษฐกิจทั้งโลกตั้งอยู่บนระบบแรงงานทาส.
In 10 years, this group of 12 swelled to hundreds of
thousands. And in just a few decades, it did the unthinkable: It ended the
slave trade throughout the British Empire.
ในช่วงเวลา 10 ปี, กลุ่ม 12 คน ได้ขยายตัวเป็นหลายแสน. ในในเวลาเพียงไม่กี่ทศวรรษ,
มันได้ทำสิ่งที่คิดไม่ถึง: มันได้ยุติการค้าทาสทั่วจักรวรรดิ์สหราชอาณาจักร.
To imagine a world without slavery then would be like
imagining a world without oil today—and who would be crazy enough to propose
that?
การจินตนาการโลกที่ปราศจากทาสในยุคนั้น
ก็คงเหมือนกับการจินตนาการโลกที่ปราศจากน้ำมันในทุกวันนี้—และมีใครที่จะบ้าพอที่จะนำเสนอเช่นนั้น?
And yet in one generation, it came to pass. Those activists
had no knowledge of the future, but they did have their conviction of what was
right and what was wrong.
และในชั่วอายุคนหนึ่งรุ่น, มันก็เกิดขึ้นได้. นักรณรงค์เหล่านั้น ไม่อาจรู้ได้ถึงอนาคต,
แต่พวกเขามีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าของพวกเขาเองว่า อะไรถูก อะไรผิด.
This second door represents something that could be cliché
if it weren’t demonstrably, factually true: that a small group of committed
people can, in fact, change the world.
ประตูบานที่สอง เป็นตัวแทนของบางสิ่งบางอย่างที่อาจเป็นสำนวนคร่ำครึ
หากไม่สามารถสาธิตได้ว่าเป็นจริง: ว่า กลุ่มเล็กๆ ของคนที่ตั้งใจมั่น,
แท้จริง, สามารถเปลี่ยนโลกได้.
This is the spirit that sparked the Real Food Challenge: a
project that re-imagines a cafeteria tray as a tool for social change. It's
just one face of a larger movement that is pressing for a just and sustainable
food economy.
นี่คือ สปิริตที่จดุประกาย
“การท้าทายอาหารที่แท้จริง” อันเป็นโครงการที่ จินตนาการใหม่ โดยใช้ถาดอาหารในโรงอาหาร
เป็นเครื่องมือสำหรับเปลี่ยนสังคม. มันเป็นเพียงหน้าหนึ่งของการขับเคลื่อนที่ใหญ่กว่า
ที่ผลักดันให้เกิดระบบเศรษฐกิจอาหารที่ยั่งยืนและเป็นธรรม.
In 2006, I started to meet college students who were active
on their campuses. They were pushing for
local food and asking for fair trade coffee and organic produce. A group of us from all around the country,
from Brown University to UC Santa Cruz, started talking and realized that we
might accomplish more if we joined forces.
ในปี 2006 (๒๕๔๙), ผมเริ่มออกพบนักศึกษาที่ขยันทำกิจกรรมในรั้ววิทยาลัย. พวกเขากำลังผลักดันให้เกิดระบบอาหารท้องถิ่น
และเรียกร้องให้มีการค้าที่เป็นธรรมด้านกาแฟและผลิตภัณฑ์อินทรีย์. พวกเรากลุ่มหนึ่ง มาจากทั่วประเทศ,
จากมหาวิทยาลัยบราวน์ ถึง ม.แคลิฟอร์เนีย-ซานตาครูส, ได้เริ่มคุย และตระหนักว่า
เราอาจทำได้มากกว่านี้ หากเราผนึกกำลังกัน.
We realized that colleges and universities in this country
spend over $5 billion each year to feed their students. What if we could shift how that money was
being spent? Instead of lining the pockets of the biggest and worst food
companies, why not support smaller farms and socially responsible business? Why
not invest in a real food economy?
เราตระหนักว่า
วิทยาลัยและมหาวิทยาลัยในประเทศนี้ ใช้จ่ายกว่า 5 พันล้านดอลลาร์ทุกปี
ในการเลี้ยงดูนักศึกษาของตน. อะไรจะเกิดขึ้น
หากเราสามารถขยับวิธีการใช้เงินก้อนนี้? แทนที่จะเลือกจากกระเป๋าของบริษัทอาหารที่ใหญ่ที่สุดและแย่ที่สุด,
ทำไมไม่สนับสนุนเกษตรกรรายเล็ก และธุรกิจที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม? ทำไมไม่ลงทุนในระบบเศรษฐกิจอาหารที่แท้จริง?
We thought that shift might actually be possible because
students are paying customers of their schools.
But it would depend on strong leadership from students themselves.
เราคิดว่า การขยับตัวอาจเป็นไปได้ เพราะนักศึกษา
เป็นลูกค้าที่จ่ายให้โรงเรียน. แต่มันก็ขึ้นอยู่กับภาวะผู้นำที่เข้มแข็งจากนักศึกษาเองด้วย.
A Real Food Commitment
พันธะสัญญาเพื่ออาหารที่แท้จริง
Alex Sligar grew up in rural Washington State. When he was a kid, his father lost his farm
and ended up working in a nearby feedlot. Alex’s brothers both went into the
military and served bravely in Iraq and Afghanistan. Alex was on the same track
until he got inspired to serve his country in a different way—by joining the
food movement. As a junior at Eastern Washington University, he started a
campaign to buy more regional food for his campus so that hard-working people,
like his dad, could continue to work the land with dignity.
อเล็กซ์ สลิการ์ เติบโตขึ้นในชนบทของมลรัฐวอชิงตัน. เมื่อเขายังเด็ก, พ่อของเขาได้สูญเสียไร่นา
และกลายเป็นแรงงานในโรงขุนอาหารสัตว์ที่อยู่ใกล้เคียง. พี่ชายทั้งสองของอเล็กซ์เข้าปฏิบัติการในกองทัพ
และแสดงความกล้าหาญในสมรภูมิอิรัค และ อัฟกานิสถาน. อเล็กซ์ก็อยู่ในเส้นทางเดียวกัน จนกระทั่ง
เขาได้รับแรงบันดาลใจให้รับใช้ชาติด้วยหนทางอื่น—ด้วยการเข้าร่วมขบวนการอาหาร. ในฐานะที่เป็นนักศึกษาปีสาม ที่มหาวิทยาลัย
อีสเทิร์นวอชิงตัน, เขาได้เริ่มรณรงค์ให้ซื้ออาหารในภูมิภาค สำหรับวิทยาเขต
เพื่อว่า ประชาสชนที่ทำงานหนัก, เช่นพ่อของเขา, จะสามารถทำงานในผืนดินของตนเองได้อย่างมีศักดิ์ศรี.
Alex was joined by another student named Mohamud Omar.
Mohamud came from Somalia and had never considered himself an activist. But
now, while famine ravaged his home country and his family faced obstacles to
health and food access in the United States, Mohamud came to recognize food
access as "the most important issue in my life right now.”
นักศึกษาอีกคนที่เข้าร่วมกับอเล็กซ์ คือ โมฮาหมัด โอมาร์. โมฮาหมัด มาจากโซมาเลีย
และไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักกิจกรรม. แต่ตอนนี้,
ในขณะที่ภาวะข้าวยากหมากแพง กำลังอาละวาดในประเทศบ้านเกิดของเขา
และครอบครัวของเขาประสบอุปสรรคในการเข้าถึงสุขภาพและอาหารในสหรัฐฯ, โมฮาหมัด
เริ่มตระหนักว่า การเข้าถึงอาหาร เป็น “ประเด็นสำคัญที่สุดในชีวิตของผมในขณะนี้”.
Together, Alex and Mohamud and their teammates have called
for transparency in purchasing at their university, and have gained access to
the cafeteria’s records. Now they are
urging the president to sign a "Real Food Commitment" that would
dedicate at least 20 percent of the school's food budget to local, organic, and
fair trade purchases.
ทั้งคู่ อเล็กซ์และโมฮาหมัด และเพื่อนร่วมทีม
ได้เรียกร้องให้มีความโปร่งใสในการจัดซื้อที่มหาวิทยาลัยของพวกเขา, และได้รับอนุญาตให้เข้าถึงบันทึกของโรงอาหาร.
ตอนนี้ พวกเขากำลังขอให้อธิการบดีลงนามใน “พันธะสัญญาเพื่ออาหารที่แท้จริง” ที่จะจัดสรรงบประมาณอาหารของมหาวิทยาลัย 20% เพื่อการจัดซื้ออาหารอินทรีย์ท้องถิ่น
และการค้าที่เป็นธรรม.
In three years, the Real Food Challenge has built a network
of 5,000 students like Alex and Mohamud at more than 350 schools. Students
supported by the Real Food Challenge have won $45 million of real food
purchasing commitments—including a commitment by the entire University of
California system. We’re estimating that in 10 years, $45 million could become
$1 billion of real food commitments—and that we could set a precedent for other
kinds of institutions.
ในเวลาสามปี, “การท้าทายอาหารที่แท้จริง”
ได้สร้างเครือข่ายนักศึกษาถึง 5,000 คน เช่น อเล็กซ์ และ โมฮาหมัด ในสถานศึกษากว่า
350 แห่ง. นักศึกษาที่ได้รับการสนับสนุนจาก “การท้าทายอาหารที่แท้จริง”
ได้รับชัยชนะ ในสัญญาการซื้ออาหารที่แท้จริง 45
ล้านดอลลาร์—รวมทั้งสัญญาจากระบบมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียทั้งหมด.
เราประมาณการว่า ในเวลา 10 ปี, สัญญาการซื้ออาหารที่แท้จริง 45 ล้านดอลลาร์ จะกลายเป็น หนึ่งพันล้านดอลลาร์—และว่า เราอาจกลายเป็นต้นแบบให้สถาบันอื่นทำตาม.
It’s about more than dollars. It’s about the change that is happening on
the ground. It’s about Alan, an apple farmer in Rhode Island who got a contract
from Brown University. He was able to stay in business and is now selling
apples to elementary schools as well.
It’s about Eliza, a hog farmer in North Carolina, which is ground zero
for factory-farmed pigs. Unlike the factory farms around her, where the animals
are confined in tight cages over lagoons of their own excrement, Eliza's pigs
run free on their pasture. Students at UNC got the school to start buying her
pork. She’s now selling to five other
institutions in the area. Eliza and Alan
and farmers like them are the backbone of the real food economy to come.
มันเป็นเรื่องมากกว่า หนึ่งดอลลาร์. มันเป็นเรื่องการเปลี่ยนแปลง
ที่กำลังเกิดขึ้นบนพื้นดิน. มันเป็นเรื่องของอลัน,
ชาวสวนแอปเปิล ในโรดไอส์แลนด์ ผู้ได้รับสัญญาจากมหาวิทยาลัยบราวน์. ทำให้เขาสามารถจะทำธุรกิจของเขาต่อไปได้ และตอนนี้
กำลังขายแอปเปิลให้แก่โรงเรียนประถมด้วย. มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ เอลิซา, เกษตรกรเลี้ยงหมูในมลรัฐแคโรไลนาเหนือ,
ซึ่งเป็นไข่แดงในย่านเลี้ยงหมูเชิงอุตสาหกรรม. เธอเลี้ยงหมูต่างจากอุตสาหกรรมหมูรอบๆ
ไร่ของเธอ, ซึ่งกักหมูไว้ในกรงคับแคบ เหนือบ่อที่รองรับการขับถ่ายของมัน. หมูของเธอวิ่งเล่นเป็นอิสระในไร่ของเธอ. นักศึกษาจากมหาวิทยาลัย ได้เรียกร้องให้ซื้อเนื้อหมูจากเธอ.
ตอนนี้ เธอขายเนื้อหมูให้อีก
ห้าสถาบันในพื้นที่นั้น. เอลิซาและอลัน
และเกษตรกรอื่นๆ เหมือนพวกเขา เป็นกระดูกสันหลังของเศรษฐกิจอาหารที่แท้จริง.
This may be one of the fastest ways to catalyze change in
the food system. Using existing budgets, we can strike at multiple roots of the
problem. Where demand is fragmented, we
can organize it. Where there is too
little clarity, we can create transparency and accountability. Where policy is
stalled, we can foster new leadership.
นี่อาจเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในระบบอาหาร.
โดยการใช้งบที่มีอยู่,
เราสามารถจะจู่โจมที่หลายๆ รากเหง้าของปัญหา. ในที่ๆ
อุปสงค์/ความต้องการ กระจัดกระจาย, เราสามารถจะจัดระเบียบมัน. ในที่ๆ มีความชัดเจนน้อยมาก, เราสามารถทำให้เกิดความโปร่งใสและน่าเชื่อถือ. ในที่ๆ นโยบายหยุดชะงัก, เราสามารถสร้างภาวะผู้นำใหม่ให้เกิดขึ้น.
It’s a different kind of activism. Instead of voting with one dollar, we’re
voting with a billion. Instead of a boycott, we’re mounting a “pro-cott,”
strategically investing in the kind of food system that will advance social,
economic, and environmental justice.
มันเป็นกิจกรรมที่ต่างออกไป. แทนที่จะลงคะแนนด้วยเงินหนึ่งดอลลาร์,
เรากำลังลงคะแนนเสียงกับหนึ่งพันล้าน. แทนที่จะคว่ำบาตร,
เรากำลังใช้ยุทธวิธี “หงายบาตร”, ที่ลงทุนด้วยยุทธศาสตร์ในระบบอาหารที่จะผลักดันสู่ความเป็นธรรมทางสังคม,
เศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อม.
If we succeed, we will see a profound transformation in the
way our food is produced and consumed. Vacant lots will become vibrant
gardens. Family farms and food
traditions will thrive. Hard work will
be fairly rewarded. Our climate and
planet will sustain us. All people will
have access to food that is nourishing.
หากเราสำเร็จ, เราจะเห็นการแปรเปลี่ยนที่ลึกล้ำในวิถีที่อาหารของเราถูกผลิต
และถูกบริโภค. แปลงดินที่ว่างเปล่า
จะกลายเป็นสวนที่มีชีวิตชีวา. ไร่ครอบครัวและอาหารตามประเพณีนิยมจะเจริญงอกงามอีกครั้ง.
การทำงานหนักจะได้รับรางวัลที่เป็นธรรม. ภูมิอากาศและโลก จะเจือจุนชีวิตของเรา. ประชาชนทั้งหลายจะเข้าถึงอาหารที่หล่อเลี้ยงกายและใจ.
I think food is an incredible thing. I can’t think of anything else that connects
us more intimately to each other and the earth, not to mention our health and
our heritage.
ผมคิดว่า อาหารเป็นสิ่งเหลือเชื่อ. ผมไม่สามารถคิดถึงสิ่งอื่นใดที่เชื่อมโยงพวกเราให้ใกล้ชิดกัน
และกับโลก, นี่ยังไม่เอ่ยถึงสุขภาพของเราและมรดกที่ตกทอดมา.
Archimedes said : Give me a lever long enough, and a place
to stand, and I can move the world. Real
food is that lever. Let’s take a stand.
อาร์คิเมดิส บอกว่า : ให้คานงัดที่ยาวพอกับข้าซิ, และจัดที่ให้ข้ายืน,
แล้วข้าจะทำให้โลกเคลื่อนได้. อาหารที่แท้จริงคือ
คานงัด. ขอให้พวกเราลุกขึ้นยืนยันจุดยืน.
This article was adapted from a speech delivered to the 2011
Bioneers conference.
Anim Steel is director of national programs and co-founder
of The Food Project (TFP). Prior to his work with TFP, Anim was a consultant
with Economic Development Assistance Consortium. He was a 1997 Coro Fellow in
Public Affairs, is 2010 Hunt Prime Movers Fellow, and was recently selected for
an Echoing Green Social Entrepreneurship.
อนิม สตีล เป็นผู้อำนวยการของโครงการระดับชาติ และผู้ร่วมก่อตั้ง
โครงการอาหาร (TFP).
ก่อนที่เขาจะทำงานกับ TFP, อนิมทำหน้าที่ให้คำปรึกษากับ Economic Development Assistance Consortium.
เขาเป็น Coro Fellow ในสาขากิจสาธารณะ ในปี 1997 (๒๕๔๐), Hunt
Prime Movers Fellow ในปี 2010 (๒๕๕๓), และเมื่อเร็วๆ นี้
ได้รับเลือกสำหรับ Echoing Green Social
Entrepreneurship (การเป็นผู้ประกอบการสังคม/สังคมวิสาหกิจ เขียว).
ดรุณีแปล
