Who’s Deceiving Whom? Push
to Label GMO Foods Frightens Big Ag Interests
ใครหลอกใครกันแน่? การผลักดันให้ปิดฉลากอาหาร จีเอ็มโอ
ทำให้กลุ่มผลประโยชน์เกษตรพาณิชย์ยักษ์ตกใจกลัว
by Anna Ghosh
โดย แอนนา โกศ
ดรุณี ตันติวิรมานนท์ แปล
Monsanto, DuPont, Dow, Pepsi and Coke are scared. They’re afraid that California’s proposition 37 to make labeling of genetically engineered foods mandatory will end their unchecked, unquestioned power to hide GE ingredients in the majority processed foods without their customers’ knowledge. Which is why they’ve poured millions into an anti-Prop 37 propaganda campaign they’re calling “Stop the Deceptive Food Labeling Scheme.” But who’s deceiving who?
มอนซานโต, ดูปองต์, ดาว, เปปซี และโค๊ก ต่างพากันตกใจกลัว. พวกเขากลัวว่า ญัตติ 37 ของแคลิฟอร์เนีย ที่ต้องการให้มีกฎหมายบังคับการติดป้าย อาหารจีเอ็ม จะริบอำนาจของพวกเขาที่ไม่ใครสามารถเช็ค, หรือตั้งคำถาม
ในการปกปิดส่วนผสมของจีเอ็มในอาหารแปรรูปส่วนใหญ่ ที่ผู้บริโภคไม่มีทางรู้ได้. นี่เป็นสาเหตุให้พวกเขาทุ่มเงินนับล้านลงในโฆษณาชวนเชื่อต่อต้าน
การรณรงค์เพื่อญัตติ 37 ซึ่งพวกเขาเรียกว่า “หยุดแผนการปิดฉลากที่หลอกลวง”. แต่ใครกำลังหลอกลวงใครกันแน่?
(Photo: MillionsAgainstMonsanto on Flickr)
These corporations have enjoyed the transgenic food version
of “don’t ask, don’t tell” that lax regulation has afforded them for more than
two decades. During this time, GE ingredients have permeated the vast majority
of our food supply with little independent, long-term scientific scrutiny
(Finally this week, the first long-term peer-reviewed study on GE food was
released and the results are frightening). Proposition 37 and several other
statewide mandatory labeling initiatives in the works are about giving the
power of information back to consumers and ending the tyranny that large
corporations have had over our food supply.
บรรษัทเหล่านี้ได้รับประโยชน์จาก กรอบคิด “ไม่ถาม, ไม่บอก”
เกี่ยวกับอาหารตัดแต่งพันธุกรรม (ทรานสเจ็นนิค, transgenic
food)
ซึ่งกฎเกณฑ์ที่หละหลวมได้ยื่นให้มากว่าสองทศวรรษแล้ว. ในระหว่างนั้น, ส่วนประกอบที่เป็นวิศวพันธุกรรม
(จีอี) ได้แพร่หลายไปทั่วทั้งแหล่งอาหารส่วนใหญ่ของเรา
โดยมีการศึกษาวิจัยอิสระน้อยมาก ที่ตรวจสอบผลกระทบในระยะยาวด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์
(ในที่สุด ในสัปดาห์นี้ ก็มีงานศึกษาระยะยาว ที่ผ่านการทบทวนตรวจสอบโดยเพื่อนร่วมวงการ
เกี่ยวกับ จีอี ที่ถูกเผยแพร่ถึงผลกระทบที่น่ากลัว). ญัตติ 37 และการริเริ่มให้มีการบังคับให้ติดฉลากระดับมลรัฐในที่อื่นๆ
มากมาย เป็นการเรียกร้องให้คืนอำนาจเข้าถึงข้อมูลแก่ผู้บริโภค และยุติความเป็นทรราช
ที่บรรษัทยักษ์ได้มีอิทธิพลเหนือแหล่งอาหารของเรา.
But first, let’s dispel some of the top myths that the “Stop
the Deceptive Food Labeling Scheme” front group has been busy spinning.
ก่อนอื่น, ขอให้พวกเราขับไล่มนต์สะกดของเทพนิยายหลอกลวงสำคัญๆ ที่กลุ่มแนวหน้า
“หยุดแผนการปิดฉลากที่หลอกลวง” สาละวนปั่นออกมา.
Myth #1: GE labeling will mean higher food costs.
เทพนิยาย #1:
การติดป้าย จีอี หมายถึงราคาอาหารที่สูงขึ้น.
TRUTH: Opponents of labeling claim that mandatory GE food
labeling would increase food costs for the average family by $600 to $825 per
year, but since the opponents are the ones doing the analysis, it’s not
surprising that they’re grossly overestimated. On the contrary, an impartial
consulting firm did a study in 2001 for the U.K. Food Standards Agency and
found that GE labeling would increase a household’s annual food spending by
only 0.01 to 0.17 percent — a very small figure ranging from an increase of
$.33 to $5.58 in 2010 real U.S. dollars (inflation-adjusted) annually. Plus,
food companies change their labels all the time (New and Improved! Heart
Healthy!).
ความจริง: ผู้ต่อต้านการติดฉลากอ้างว่า
การบังคับให้ติดฉลากอาหาร จีอี จะเพิ่มราคาอาหารสำหรับครอบครัวเฉลี่ย เป็นเงิน $600 ถึง $825 ต่อปี, แต่เนื่องจากผู้ต่อต้านเป็นพวกเดียวกับผู้ทำการวิเคราะห์, จึงไม่น่าประหลาดใจเลยที่ตัวเลขถูกประเมินจนสูงลิ่ว.
ในทางตรงข้าม, บริษัทที่ปรึกษาที่ไม่ฝักใฝ่ข้างใด
ได้ทำการศึกษาในปี 2001 ให้ อย. ของสหราชอาณาจักร
และพบว่า การติดป้ายจีอี จะเพิ่มค่าใช้จ่ายครัวเรือนประจำปีสูงขึ้นเพียง 0.01 ถึง 0.17% เท่านั้น – ซึ่งเป็นตัวเลขน้อยมาก
คือ เพิ่มจาก $0.33 to $5.58 ในปี 2010 ตามมูลค่าจริงของดอลลาร์สหรัฐฯ (หลังจากปรับค่ากับเงินเฟ้อ).
นอกจากนี้, บริษัทอาหาร ก็เปลี่ยนฉลากของพวกเขาตลอดเวลา
(“ใหม่และปรับปรุง!”
“ดีต่อหัวใจ!”)
Myth #2: GE labeling means more bureaucracy and taxpayer
costs.
เทพนิยาย #2: การติดฉลาก จีอี หมายถึง ขั้นตอนที่ต้องเกี่ยวข้องกับระบบราชการมากขึ้น
และสิ้นเปลืองเงินภาษีของประชาชน.
TRUTH: The monitoring and enforcement required for mandatory
labeling doesn’t have to be difficult as long as all players participated in
labeling along all steps of the food chain. Federal and state agencies could
simply add GE labeling to existing food labeling requirements that they already
assess during compliance inspections.
ความจริง: การติดตาม และ การบังคับใช้ เพื่อการติดฉลากภาคบังคับ
ไม่จำเป็นต้องยุ่งยาก ตราบเท่าที่ผู้เล่นทั้งหมด มีส่วนร่วมในการปิดฉลาก
ในขั้นตอนทั้งหมดของห่วงโซ่อาหาร. หน่วยงานสหพันธรัฐ
และ มลรัฐ สามารถจะเพียงเพิ่ม ฉลากจีอี บนฉลากอาหารที่มีอยู่แล้ว
ที่ได้ผ่านการตรวจสอบตามขั้นตอนปกติ.
Myth #3: GE labeling would burden grocers and retailers with
mountains of paperwork.
เทพนิยาย #3: ฉลากจีอี จะเป็นภาระแก่ผู้จ่ายตลาด และผู้ค้าปลีก
ที่ต้องสะสางงานเอกสารกระดาษที่สูงเท่าภูเขา.
TRUTH: Changing food labeling to indicate the presence of a
GE ingredient wouldn’t be any different for grocery stores than stocking a
product that has changed its ingredients or added a nutritional-benefit claim
to the package. For foods that the store handles (such as produce or some meat
that is repackaged on site), retailers will have to be sure that GE and non-GE
products are kept separately and labeled as such, just like they currently do
with country-of-origin and pricing information.
ความจริง: สำหรับร้านขายของชำ, การเปลี่ยนฉลากอาหาร เพื่อชี้ให้เห็นว่า
มีส่วนประกอบของ จีอี อยู่ด้วย ไม่ต่างกับการเก็บผลิตภัณฑ์ที่ได้เปลี่ยนส่วนผสม
หรือ อ้างว่าได้เติมสารอาหารที่เป็นประโยชน์บนบรรจุภัณฑ์. สำหรับอาหารที่ร้านจัดจำหน่าย (เช่น ผลิตผล
หรือ เนื้อบางอย่าง ที่มีการบรรจุใหม่ ณ ที่ขาย), ผู้ขายปลีก จะต้องทำให้แน่ใจว่า
ผลผลิต จีอี และ ไม่ใช่ จีอี ได้จัดแยกออกจากกัน และมีป้ายติดให้เห็นชัดเจน,
ก็เหมือนกับที่ทำอยู่ขณะนี้กับข้อมูลประเทศถิ่นกำเนิด และราคา.
Myth #4: It is not the responsibility of the states to
create food-labeling requirements.
เทพนิยาย #4: มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของมลรัฐ ในการสร้างข้อบังคับให้ติดฉลากอาหาร.
TRUTH: States often lead the way when the federal government
is too slow, too gridlocked or too weak to take action. Long before the United
States enacted a mandatory Country of Origin Labeling (COOL) policy, eight states
required this labeling on their own. Renewable energy standards are a good
example – California has been building its renewable energy program since 1998
and today leads the country in renewable energy use and is the standard other
states strive to match. Hopefully California will also lead the country in
establishing mandatory GE labeling when a majority of Californians vote for
Prop 37 this November.
ความจริง: บ่อยครั้ง มลรัฐเป็นผู้นำเปิดทาง
เมื่อรัฐบาลสหพันธรัฐเชื่องช้าเกินไป, ติดขัดอยู่กับตะแกรง
หรืออ่อนแอเกินไปที่จะปฏิบัติการ. ก่อนหน้าที่สหรัฐฯ
จะออกกฎหมายรองรับนโยบายบังคับให้ติดป้ายระบุประเทศแหล่งกำเนิด, แปดมลรัฐ
ได้ออกกฎหมายให้ปิดฉลากดังกล่าวด้วยตัวเองแล้ว. มาตรฐานพลังงานหมุนเวียน
เป็นตัวอย่างที่ดี – แคลิฟอร์เนีย ได้สร้างโปรแกมพลังงานหมุนเวียนของตน ตั้ง
แต่ปี 1998 และทุกวันนี้ ได้เป็นผู้นำในประเทศ
เรื่องการใช้พลังงานหมุนเวียน และเป็นบรรทัดฐานให้มลรัฐอื่นๆ ทำตาม. หวังว่า แคลิฟอร์เนียจะนำประเทศได้ด้วยการสถาปนาการบังคับให้ปิดฉลาก
จีอี เมื่อผู้ลงคะแนนเสียงส่วนใหญ่ออกเสียงให้รับ ญัตติ 37 ในเดือนพฤศจิกายนนี้.
Myth #5: GE labeling conflicts with science.
เทพนิยาย #5: การปิดฉลาก จีอี ขัดกับวิทยาศาสตร์.
TRUTH: This one couldn’t be further from the truth. The
chronic effects of eating GE foods are still largely unknown. And without
labeling of GE foods, we cannot associate any health problems with people who
ate them — because we do not know who ate them. Since the FDA has no way to
track adverse health effects in people consuming GE foods, and because there is
no requirement that food containing GE ingredients be labeled, there is no
effective way to gather data on health problems that may be happening. Science
is all about knowledge, testing and discovery. GE labels will only increase
everyone’s knowledge and institute a system whereby more testing and track-back
is available to trace the possible health problems that could arise through
ingesting certain GE ingredients.
ความจริง: อันนี้ไม่สามารถทำให้เกินความจริงกว่านี้.
ผลกระทบเรื้อรังจากการกินอาหาร จีอี
ส่วนใหญ่ยังไม่เป็นที่รู้กัน. และเมื่อไม่มีฉลาก
จีอี, เราก็ไม่สามารถเชื่อมโยงปัญหาสุขภาพใดๆ กับคนที่กินอาหารเหล่านั้น—เพราะ เราไม่รู้ว่าใครกินพวกมันเข้าไป.
เนื่องจาก อย
ไม่มีทางที่จะตามรอยสาวหาเหตุที่ทำให้เกิดผลร้ายแรงในสุขภาพที่เกิดขึ้นในคนที่กินอาหาร
จีอี, และเพราะว่า ไม่มีการบังคับให้ติดฉลากอาหารที่มีส่วนผสม จีอี,
ก็ไม่มีทางที่มีประสิทธิภาพใดๆ ที่จะเก็บข้อมูลเพื่อศึกษาต้นตอของปัญหาสุขภาพ ที่อาจเกิดขึ้นได้. วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องของความรู้,
การทดลองพิสูจน์ และการค้นพบ. การติดฉลาก จีอี จะมีแต่เพิ่มความรู้ของทุกคน
และสถาปนาระบบที่เอื้อต่อการพิสูจน์ และการสืบสวนสาวหาต้นเหตุ ได้มากขึ้น หากเกิดปัญหาสุขภาพอันเกิดจากการกินส่วนประกอบ
จีอี บางชนิด.
MYTH #6: California’s Proposition 37 will result in
frivolous lawsuits.
เทพนิยาย #6: ญัตติ 37 ของแคลิฟอร์เนีย จะส่งผลให้เกิดการฟ้องร้องสะเปะสะปะ.
TRUTH: According to the California Right to Know Campaign,
the lawsuits argument is a red herring. Food companies accurately label for
calories, fat content and other information required by law; likewise they will
abide by the requirements of Prop 37. According to an independent legal
analysis by James Cooper, JD, PhD, of George Mason University School of Law,
Proposition 37 is unlikely to result in frivolous lawsuits.
ความจริง:
ตามข้อมูลของการรณรงค์ “สิทธิของแคลิฟอร์เนียที่จะรู้”, ข้อโต้แย้งเรื่องการฟ้องร้อง
จะเป็นดั่งปลาเฮริงแดง. บริษัทอาหาร
ปิดฉลากแจ้งค่าที่ถูกต้องของปริมาณแคลอรี, ไขมัน และข้อมูลอื่นๆ ที่กฎหมายบังคับ; เช่นเดียวกัน พวกเขาก็จะยอมปฏิบัติตาม ญัตติ 37. ตามความเห็นของการวิเคราะห์กฎหมายอย่างอิสระ
โดย ดร.เจมส์ คูเปอร์ แห่งคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัย ยอร์จ เมสัน, ญัตติ 37 ไม่น่าจะทำให้เกิดการฟ้องร้องสะเปะสะปะ.
MYTH #7: Prop. 37 would prohibit processed foods from being
marketed as “natural.”
เทพนิยาย #7: ญัตติ 37 จะห้ามการแปรรูปอาหาร จากการจำหน่ายเป็น อาหาร “ธรรมชาติ”.
TRUTH: According to the California Right to Know Campaign,
Proposition 37 applies only to genetically engineered foods, not other foods.
Processed foods such as canned olives could still be marketed as “natural” as
long as the food is not genetically engineered.
ความจริง: ตามข้อมูลจากการรณรงค์ “สิทธิของแคลิฟอร์เนียที่จะรู้”, ญัตติ 37 ใช้กับอาหาร จีอี เท่านั้น,
ไม่เกี่ยวกับอาหารอื่นๆ. อาหารแปรรูป เช่น
ลูกมะกอกกระป๋อง สามารถจำหน่ายในตลาดเป็น อาหาร “ธรรมชาติ” ได้ ตราบเท่าที่ไม่ใช่เป็น
จีอี.
The fight to make GE labels the law is a battle of more
information vs. less. These corporations are not spending millions for our
benefit. They are spending millions to protect their profits and maintain the
status quo of keeping it customers in the dark. To learn more, read Food &
Water Watch’s latest fact sheet: How Much Will Labeling Genetically Engineered
Foods Really Cost and join the campaign to make GE labels the law.
การต่อสู้เพื่อผลักดันให้ออกกฎหมายบังคับให้ติดฉลาก จีอี
เป็นสงครามระหว่าง ข้อมูลมาก กับ ข้อมูลน้อย. บรรษัทเหล่านี้ ไม่ได้ทุ่มเงินนับล้านเพื่อประโยชน์ของพวกเรา.
พวกเขาจ่ายเงิน เพื่อปกป้องกำไร และธำรงสถานภาพของตนในการกักขังผู้บริโภคให้อยู่ในความมืด.
หากต้องการเรียนรู้มากขึ้น, โปรดอ่าน “โพยข้อเท็จจริง”
ที่กลุ่มเฝ้าระวังอาหารและน้ำ ได้จัดทำขึ้น: “การติดฉลากอาหาร จีอี
จะเพิ่มต้นทุนการผลิตมากขึ้นจริงๆ แค่ไหน” และ โปรดร่วมการรณรงค์ เพื่อทำให้การติดฉลาก
จีอี เป็นกฎหมาย.
© 2012 Food & Water Watch
Anna Ghosh is a writer and activist
for environmental causes and sustainable food. She is a co-founder of the
Kitchen Table Talks discussion series and was on the Slow Food Nation
communications advisory committee. She is currently the Western Region
Communications Manager for the consumer advocacy non-profit Food & Water
Watch.
แอนนา โกศ เป็นนักเขียนและนักรณรงค์ เพื่อสิ่งแวดล้อม
และอาหารที่ยั่งยืน. เธอเป็นผู้ร่วมก่อตั้งซีรีส์การถก
“คุยเฟื่องบนโต๊ะในครัว” และเป็นหนึ่งในคณะกรรมการที่ปรึกษาด้านการสื่อสารของ “ชาติแห่งอาหารจานช้า”.
ปัจจุบัน เธอเป็นผู้จัดการการสื่อสารในภูมิภาคตะวันตก
ของกลุ่มเฝ้าระวังอาหารและน้ำ, องค์กรสนับสนุนผู้บริโภค และไม่ค้ากำไร.
Published on Friday, September 21, 2012 by Food & Water
Watch Blog
webwalk • a day ago
Excellent refutation of arguments used by corporatist liars
who pour $50 million (and counting) into this campaign for public ignorance.
This campaign against our right to know what we eat, is so
blatant (not that we don't have a hundred blatant examples of corporatist
propaganda) it should cause even the most committed consumerist to question
whether the manufacturers of Cheetos and Funyuns are really our pals, despite
the impossibly bouncy cartoon characters they "brand" into the minds
of media consumers.
The BILLIONS they spend "advertising" processed
industrial "foods" should be blatant evidence that the purveyors are
not to be trusted one single inch. The $50 million they toss into the
California disinformation campaign is a mere sliver of their
"marketing" budgets.
We need to decolonize our minds, and overturn the system of
corporate rule that domineers every aspect of this ecocidal and anti-human
economic system and political power structure.
5 /
Larry Kellogg • 8 hours ago
Monsanto, DuPont, Dow, Pepsi and Coke seem smart enough to
do the 'science' to get what they want which is the profit, and stupid enough
not to notice the disconnect between themselves and the rest of nature. Trying
to 'run' your own 'universe' will only fail because of the strain on the rest
of the environment. The disconnect always results in demise.
1 /
Suspiria_de_profundis • a day ago
Added to this Barack Obama announced the appointment of the
chief lobbyist for Monsanto as senior advisor Commissioner of the FDA.
I suppose some will insist "he had no choice".
3 /
twinkie_defense • a day ago • parent
"I suppose some will insist "he had no
choice"." They probably said that about Roger Beachy who created GMOs
for Monsanto and Obama appointed to head a new agency overlooking food safety.
Beachy brought a piece of legislation written for Monsanto by the Heritage
Foundation and known as S-510 the Food safety modernization Act. They probably
said that when Micheal Taylor, head lawyer for Monsanto, was brought to the FDA
to write the enforcement for S-510.
Obama, bought and paid for by corporations and bankers.
Stick a fork in this guy I think he is done.
3 /
Siouxrose • a day ago
Using the logic of those who blame voters for what they
don't know, the ways that politicians deceive them, the power and influence
corrupt corporations wield over public policy, and the contamination of the
media thanks to employed agencies of propaganda, I guess this group also
believes that each voter-consumer is directly responsible for knowing what's in
all elements of their food supply even when the ingredients are purposely kept
hidden or under scientific lock and key.
Gotta love those Personal Responsibility LIbertarians who
pose as Left-Progressive thinkers in countless C.D. threads to always make the
problem about those victimized by it, rather than aim their scrutiny at the
engineers who devise and implement the various schemes of destruction.
3 /
Thinkputz • a day ago • parent
So anybody who disagrees with you is "posing," not
expressing their own misinformed views in the spirit of free speech and open
exchange of ideas.
But I confess. Me and me pals meet once a week to hoist a
toast to whoever provoked you into the wordiest response. An agent, we don't
know from where, comes in and gives a cash bonus -- always in cash but with
sequential serial numbers -- to whoever got you to make the longest response.
It's paid not based on what you say -- most of us grudgingly believe much of
that -- but per word like the old pulp writers. It's your word counts that
determines the amount. The rest of us get sums similar to the losers on
Jeopardy. It's always a man in a gray suit and black tie who wears one of those
movie makeup masks that looks like a real face but can be ripped off by
grabbing the nose. We saw him do that once as he skedaddled out the door,
ditching it in, off all things, a mailbox.
Once he told us they have daily Powers That Be meetings to
discuss Common Dreams and its recent posts. They are terrified by the influence
of this site and have big plans for the elimination of all its regular posters
who are regarded as the most effective and dangerous communicators on the
planet.
Thought you ought to know.
0 /
Siouxrose • 3 hours ago • parent
And no one is reading our emails; and there is no center for
data being built in Utah; and Cass Sunstein never recommended infiltrating
sites like this one; and there never was a pattern of attacking voices on the
Left (as seen in such historical travesties as the McCarthy hearings), and
people like you just happen to regularly alter your screen names and always all
somehow manage to sound alike saying the same things about me (with the hope of
damaging my reputation) so that what I say will not be believed... relative to
this matter.
Curious, all that. Just a string of coincidences...
Your parody doesn't change the Truth, and honestly, it's not
very good... and that's coming from someone who HAS been regularly paid for her
literay work for more than 25 years.
0 /
Thinkputz • 2 hours ago • parent
Didn't do it for reviews, just a smoke dream I wrote for the
fun of it. But if it wasn't very good, why bother to respond?
I know I'm not a successful writer (you of all people equating
financial success with quality?). But just to quibble, again for fun, it was a
poorly executed attempt at satire, not parody. Parody officially is "an
imitation of the style of a particular writer, artist, or genre with deliberate
exaggeration for comic effect."
0 /
gardenernorcal • 13 hours ago
I'll be voting for it.
0 /
Solid State Max • 17 hours ago
For some strange reason, I'm not sure that the labels will
stop the GMO from invading and pervading the food supply. The labeling law
looks like a bandaid at best but maybe not so best to see how that law works
out.
0 /
gardenernorcal • 13 hours ago • parent −
It's a beginning.
1 /
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น