63.3 พลังชีวิตจักรวาล ตอน ๓

MACROBIOTIC PRINCIPLES RELATING TO FOOD

หลักการแมคโครไบโอติค/พลังชีวิตจักรวาล ที่เกี่ยวกับอาหาร

23. Select Local Foods

๒๓. จงเลือกอาหารท้องถิ่น

In the days before the importation of foreign foods, people were confined to eating foods that grew within their locality, just like animals in the wild. A larger percentage of the foods we import are not suitable for everyday fare because they grow in climates more suited to their nutrition. In warmer climates we tend to eat foods that are higher in simple sugar content, large leaf greens, less whole grain and less animal protein. As we go further north into more harsh climates, we discover the need for more salt, less sweet foods, more grain, vegetable stews, perhaps a small amount of animal protein for certain individuals, etc. These foods inspire warmth and offer more concentrated energy, as opposed to the more cooling effect of raw foods, fruits and spices.

ก่อนที่จะมีการนำเข้าอาหารจากต่างแดน ประชาชนอยู่ในขอบเขต ต้องกินอาหารที่ปลูกภายในท้องถิ่น ดั่งสัตว์ในป่าดงพงไพร   อาหารส่วนใหญ่ที่นำเข้า ไม่เหมาะสำหรับชีวิตประจำวัน เพราะมันเจริญเติบโตในภูมิอากาศที่เหมาะกับการสะสมธาตุอาหารของมันมากกว่า    ในภูมิอากาศที่อบอุ่นกว่า เรามักจะกินอาหารที่มีน้ำตาลที่มีโครงสร้างโมเลกุลง่ายๆ ในปริมาณสูงกว่า  กินใบใหญ่สีเขียว  แต่กินธัญพืชเป็นเม็ด และโปรตีนสัตว์น้อยกว่า    เมื่อเราท่องเหนือสู่ที่มีภูมิอากาศสุดทน เราพบว่า จำเป็นต้องกินเกลือมากขึ้น กินอาหารหวานน้อยลง กินธัญพืชเป็นเม็ด ผักต้ม บางทีอาจต้องเพิ่มโปรตีนสัตว์ให้บางคน ฯลฯ   อาหารเหล่านี้ บันดาลให้เกิดความอบอุ่น และให้พลังงานที่มีความเข้มข้นกว่า ตรงข้ามกับผักสด ผลไม้และเครื่องเทศ ที่ทำให้รู้สึกเย็นลง

I remember when I lived in British Columbia during the mid-70s, there was a growing vegetarian movement. Many of these young people attended my local lectures, as we ran a macrobiotic center. They were interested in the cosmology, but not the food. Their diets were strictly raw and fruit oriented. Fruit shakes (now called 'Smoothies'), fruit puree's, dried fruit, and nuts were their staples. For fat, they'd eat more oily dishes and nuts and nut sauces seemed to be an integral part of every dish. During the summer months and fall months, they'd migrate to the interior of the province to work as fruit pickers for the short summer season. However, at the first hint of BC's harsh interior winter, they'd flee to California.
ผมยังจำได้ เมื่อครั้งผมอาศัยอยู่ใน บริติชโคลัมเบีย ในช่วงกลางทศวรรษ 70s (พ.ศ.๒๕๑๓)  ขบวนการมังสวิรัติเริ่มแพร่หลาย   คนหนุ่มสาวในขบวนการหลายคน เข้าฟังการบรรยายของผมในท้องถิ่น เมื่อเราเปิดศูนย์แมคโครไบโอติค/พลังชีวิตจักรวาล ของเรา    พวกเขาสนใจในจักรวาลวิทยา แต่ไม่ใช่อาหาร   พวกเขาคุมอาหารตัวเองให้กินแต่ของดิบและผลไม้เท่านั้น   มีน้ำผลไม้ปั่น (เดี๋ยวนี้เรียกว่า สมูธตี้)  เนื้อผลไม้ปั่น  ผลไม้แห้ง และถั่วต่างๆ เป็นอาหารหลัก  สำหรับไขมัน พวกเขากินของอาหารมันๆ มากกว่า ทั้งถั่วและซ็อสถั่ว ดูเหมือนจะมีอยู่ในทุกจาน  ในระหว่างฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง พวกเขาจะย้ายถิ่นไปที่ชนบท ทำงานเป็นแรงงานเก็บผลไม้ไว้สำหรับฤดูร้อน   แต่พอฤดูหนาวที่แสนทารุณในชนบท เริ่มระแคะระคาย  พวกเขาก็พากันหนีไปแคลิฟอร์เนีย

Since they were vegetarian and not particularly fond of salt, aside from vegetables, there was very little of any strong alkaline substances in their diet and their bodies simply couldn't tolerate the cold. If we make our blood more summery, that is, filled with more sugar, it's more difficult to adapt to colder weather. If the local birds had access (and appetite) for dried mango, pineapple juice and plenty of cider, all they'd want to do in the fall is watch television and eat potato chips, instead of building nests, accumulating food and miscellaneous bird errands.

When I lived in my first study house in Boston during the early 70s, we used to have several house members that would constantly complain of the cold. While the rooms were indeed, cool, "cold" was relative to each individual. Eventually, it came to light that the complainers were the ones slipping out late at night and stuffing their faces with cheesecake. Then, they'd return home and raise the heat.  Imagine that! Sneaky people, they were. Then, our household head put a sign on the wall above the thermostat: "Change your blood, not the thermostat!' That showed them good. Considering I was one of the complainers, it was an embarrassing, but memorable lesson.

เนื่องจากพวกเขาเป็นมังสวิรัติ และไม่ชอบเกลือ  นอกจากแหล่งจากผัก พวกเขาก็ไม่มีสารอะไรที่มีความเป็นด่างสูงในโภชนาการของเขา  ร่างกายของพวกเขาจึงไม่สามารถทนทานอากาศหนาวได้   หากเราทำให้เลือดของเรามีความเป็นฤดูร้อนมากขึ้น ด้วยการกินน้ำตาลมากขึ้น ก็จะยิ่งทำให้ปรับตัวเข้ากับอากาศเย็นยากยิ่งขึ้น    หากนกท้องที่เข้าถึง (และเกิดชอบ) มะม่วงแห้ง น้ำสับปะรด และน้ำผลไม้อื่นๆ ปริมาณมากๆ แล้วไซร้ สิ่งที่พวกมันต้องการจะทำในฤดูใบไม้ผลิ คือ นั่งดูทีวี และกินโปเตโต้ชิป แทนที่จะสร้างรัง สะสมอาหาร และเสบียงอื่นๆของนก    เมื่อผมอาศัยอยู่ในบ้านแรกระหว่างเรียนในบอสตัน ในระหว่างต้นทศวรรษ 70 เราเคยมีสมาชิกของบ้านหลายคนที่จะร้องทุกข์อยู่ตลอดเวลาว่าหนาว   ในขณะที่ห้องก็เย็นจริงๆ  ความหนาวเป็นความรู้สึกสัมพัทธ์ของแต่ละคน    ในที่สุด ก็พบว่า พวกที่บ่นว่าหนาว คือพวกที่ลอดหนีออกไปกลางดึก และกินชีสเค้กจนอิ่มหนำ  พอกลับถึงบ้าน ก็จะปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้น   ลองจินตนาการดู พวกชอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ   แล้วหัวหน้าบ้านก็ติดป้ายเหนือปุ่มปรับความร้อน “เปลี่ยนเลือดของคุณ ไม่ใช่ปุ่มปรับอุณหภูมิ”  ป้ายมีผล พวกเขาหยุดปรับปุ่ม   หากผมเป็นหนึ่งในผู้ร้องทุกข์ก็คงรู้สึกขายหน้า แต่ก็เป็นบทเรียนที่น่าจดจำทีเดียว

Sometimes, it's not possible to select locally grown food and in that case foods grown in the same latitude can suffice. Make imported foods for the odd specialty dish and enjoy them as something you do for variety.

บางที ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกกินอาหารที่ปลูกในท้องที่ ในกรณีนั้น อาหารที่ปลูกในเส้นรุ้งเดียวกันก็ใช้ได้   ทำอาหารที่ใช้วัตถุดิบนำเข้า เป็นจานพิเศษ ที่คุณจะเพลิดเพลินกินเพียงให้มีสีสันในชีวิต

24. Categorize Foods into Principle & Secondary & Pleasure
๒๔. แยกประเภทอาหารเป็น อาหารหลัก อาหารรอง และของกินเล่น

This principle gives a grounding order to your eating. I consider Principle foods to be the basis sustenance foods such as whole grain, vegetables and beans. Secondary foods can be considered to supplement principle foods. They can be whole grain products, animal proteins, fruits and condiments. These secondary foods help add balance to our diet. Pleasure foods, for those in good health or recovering, can be small amounts of, "WYW." This is what I write on clients recommendation sheets when I counsel.

หลักการนี้ ให้การกินของคุณมีระเบียบ   ผมถือว่า อาหารหลัก คือ พื้นฐานหล่อเลี้ยงบำรุงชีวิต เช่น ธัญพืชทั้งเม็ด ผักและถั่ว   อาหารรอง เป็นอาหารเสริมกับอาหารหลัก อาจเป็นผลิตภัณฑ์จากธัญพืชทั้งเม็ด โปรตีนสัตว์ ผลไม้ และเครื่องปรุง    อาหารรรองช่วยเพิ่มสมดุลในโภชนาการของเรา   อาหารกินเล่น เหมาะสำหรับคนที่สุขภาพดี หรือกำลังฟื้นสู่ปกติ คือ "WYW." เล็กน้อย

WYW means, whatever you want. Really? Absolutely! Take the smallest amount and allow yourself to enjoy it fully without fear or worry about dropping dead within five minutes. "Life is too short to stuff a mushroom," goes a famous quote. If you're really obsessing about a food, find it, seek the best quality, and enjoy a small quantity. No guilt or remorse is allowed. This is all after the fact. Sometimes those little pleasures, even a mouthful, can be "medicinal," providing a soothing homeopathic effect and literally stopping the craving instantly.

WYW หมายถึง “กินอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”  จริงหรือ? แน่นอน   กินเพียงเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินเต็มที่ ไม่ต้องกลัวหรือกังวลว่าจะล้มตายในห้านาที   “ชีวิตนี้สั้นเกินกว่าที่จะใช้ยัดไส้เห็ดดอกหนึ่ง” ดังคำพังเพย   หากคุณหมกมุ่นอยู่กับอาหารชนิดหนึ่ง ก็หามันมา เอาชนิดที่คุณภาพดีที่สุด และเพลิดเพลินกับปริมาณเล็กน้อย   ไม่อนุญาตให้มีความรู้สึกผิดหรือเสียใจ  มันเป็นความจริง  บางที เจ้าความเพลิดเพลินเล็กๆ น้อยๆ หรือคำโตๆ ก็เป็น “ยา” ได้ ด้วยการให้ผลเชิง homeopathic และจะยุติความโหยหาได้ทันที

For people on a healing path, the concept of a Pleasure food category might be premature. I encourage them to reframe how they think about feeling deprived of their favorite goodies and realize that as a part of their healing, they are no longer eating. Instead, they just happen to be taking very tasty daily medicine for a brief period of time to assess its value. Consider it an "experiment." Sometimes, I'll ask a client on a healing regime who is having cravings for unhealthy foods, if they feel "deprived." If they answer yes, I will ask them, "what's the bigger deprival?" The bigger deprival is not satisfying your sweet tooth for 7 minutes, but life, itself.

สำหรับคนที่อยู่ในระหว่างการเยียวยา ความคิดเรื่อง อาหารกินเล่น อาจเร็วเกินไป   ผมให้พวกเขาเปลี่ยนวิธีคิดจากการที่ว่า ถูกกีดกันไม่ให้ได้กินของโปรด แล้วให้ตระหนักว่า เพื่อช่วยในการเยียวยา พวกเขาจะไม่กินของเหล่านั้น  ในทางตรงข้าม พวกเขากำลังกินยาประจำวันที่อร่อย ในระยะเวลาสั้นๆ เพื่อทดสอบคุณค่าของมัน  ให้ถือว่าเป็น “การทดลอง”    บางครั้ง ผมจะลูกค้าที่รับการเยียวยา ผู้รู้สึกหิวโหยอาหารขยะ ว่า พวกเขารู้สึกว่า “ถูกกีดกัน” ไหม   หากพวกเขาตอบว่า ใช่ ผมจะถามว่า “ส่วนไหนที่ถูกกีดกันมีขนาดใหญ่กว่า?”  ส่วนหนึ่งคือ ไม่ได้สมอยากของหวานมา ๗ นาที หรือ ชีวิต

25. Digestion Begins in the Mouth
๒๕. การย่อยเริ่มในปาก

According to legend, the archaic Chinese character for chewing is composed of the ideograms for God and Work. Perhaps this meant that by chewing you can digest more thoroughly, eat less, absorb more, maintain low acidity and find yourself more calm, more present. In this state, you're closer to spirit. I used to hear all these chewing commands from macrobiotic teachers and articles about how many times one should chew.
ตามตำนานเล่าว่า อักษรจีนที่แปลว่า เคี้ยว ประกอบด้วยภาพ พระเจ้า และ งาน   บางทีมันอาจหมายความว่า การเคี้ยว เป็นการย่อยของคุณให้ละเอียดทั่ว  กินน้อยลง  ซึมซับมากขึ้น  ทำให้มีภาวะกรดน้อยลง และคุณรู้สึกสงบลง อยู่กับปัจจุบันขณะมากขึ้น   ในภาวะเช่นนี้ คุณอยู่ใกล้ภาวะทางจิตวิญญาณมากขึ้น   ผมเคยได้ยินคำสั่งให้เคี้ยวจากบรรดาครูและบทความแมคโครไบโอติค/พลังชีวิตจักรวาล ว่า คำหนึ่งจะต้องเคี้ยวกี่ครั้ง

To this I say, 'get a life.' It always seemed like chewing 100x was the best and most approved goal. That might work for a while. But, one principle active here is that all extremes change into their opposite. Fanatic chewers often become gulp eaters. I suggest searching for some kind of middle ground. Mark Twain had an amusing idea. He said: 'Eat what you want and let the food fight it out." Sometimes, this advice can be therapeutic.

เรื่องนี้ ผมขอบอกว่า “เอาชีวิตไว้”   ดูเหมือนการเคี้ยว ๑๐๐ ครั้ง เป็นการดีที่สุด และเป้าหมายที่อนุมัติ   อันนี้คงทำได้ไปสักพักหนึ่ง  แต่ก็มีหลักที่ว่า ความสุดขั้วหนึ่ง ย่อมแปรเปลี่ยนไปขั้วตรงข้าม   พวกคลั่งเคี้ยว มักจะกลายเป็นพวกกินกลืน  ผมแนะว่า หาทางสายกลาง   มาร์ค ทเวน มีความคิดติดตลกว่า “กินอะไรที่คุณต้องการ และปล่อยให้อาหารหาทางออกของมันเอง”    บางที ข้อคิดเช่นนี้ อาจเป็นการบำบัดด้วย

As someone who wrote one of the first feature articles in a national magazine on chewing ("Mastication" - East West Journal, Jan. 1975), I now think the pre-occupation with chewing is a bit tired and displaced. I see so many people at some of the conferences I've attended chewing diligently, taking forever and focusing intensely. I would suggest to focus on taste and allow that to encourage continued chewing, as opposed to strict mechanics. What chewing really does is expose more surface area of the food to saliva, allowing it to pre-digest foods with its alkaline enzymes. This is the first stage of carbohydrate digestion.

ดังที่มีคนเขียนในบทความแรกๆ ในแมกกาซีนระดับประเทศ เกี่ยวกับการเคี้ยว  ตอนนี้ ผมคิดว่า ความหมกมุ่นกับการเคี้ยว คงเหนื่อยหน่ายและเข้าใจผิด   ผมเห็นคนมากมายในที่ประชุมต่างๆ ที่ผมเข้าร่วมด้วย พากันเคี้ยวอย่างขะมักเขม้น ยาวนาน อย่างมุ่งมั่น และเข้มข้น   ผมขอแนะนำให้เพ่งที่ความรู้สึกถึงรสชาด และปล่อยให้ความรู้สึกตัวนั้น นำพาให้เคี้ยวต่อไป ซึ่งต่างกับการเคี้ยวบดแบบเครื่องจักรกล   การเคี้ยวเป็นการบดฉีกผิวอาหารให้น้ำลายเข้าถึงได้ทั่วถึงยิ่งขึ้น  เป็นการย่อยขั้นเตรียมการด้วยเอ็นไซมส์ที่เป็นด่าง   นี่เป็นขั้นแรกของการย่อยคาร์โบไฮเดรต

One helpful suggestion for better chewing is to separate the saliva from the food as you chew. I know this might sound a bit bizarre and overly technical, but it can make all the difference in chewing more efficiently and briskly. Usually, we swallow when we become overwhelmed with saliva. If you're continually swallowing saliva (and not food), as you chew, you'll be able to grind the food more effectively. I used to call this, "fluid separation." If you've ever sucked on a cough drop or a hard candy, you do the same thing.
ข้อแนะนำที่มีประโยชน์ข้อหนึ่ง เพื่อการเคี้ยวที่ดีกว่า คือ แยกน้ำลายจากอาหารในขณะเคี้ยว   ผมรู้ว่า นี่ฟังดูเป็นเรื่องประหลาด และเทคนิคเกินตัว   แต่มันสามารถทำให้การเคี้ยวต่างออกไป ให้มีประสิทธิภาพและว่องไวยิ่งขึ้น   ปกติ เราจะกลืนเมื่อรู้สึกว่าน้ำลายมากเกินไป   หากคุณกลืนน้ำลายอยู่เรื่อยๆ (ไม่ใช่อาหาร)  เมื่อคุณเคี้ยว คุณจะสามารถบดอาหารได้อย่างมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น   ผมเคยเรียกวิธีนี้ว่า “การแยกของเหลว”   หากคุณเคยอมลูกกวาด คุณก็ทำอย่างเดียวกัน

You move it around, allowing the saliva to bathe it, and then park it somewhere to the side of your tongue as you separate the saliva and swallow it without downing the cough drop. It's somewhat instinctive, but being aware of this can make chewing quicker and easier. Now, for very busy people what I am simply saying in all of the above is to: Separate the fluid from the mass, swallow it and continue to chew.

คุณขยับลูกกวาด ปล่อยให้น้ำลายอาบมันให้ชุ่ม แล้วจอดมันไว้ที่มุมหนึ่งข้างลิ้น กลืนน้ำลายโดยไม่ได้กลืนลูกกวาด  มันเป็นสัญชาติญาณ  แต่การตระหนักรู้กระบวนการนี้ ทำให้เคี้ยวได้เร็วขึ้นและง่ายขึ้น   เอาหล่ะ สำหรับคนที่ไม่มีเวลา  ผมขอเติมว่า แยกของเหลวจากมวลสาร กลืน แล้วเคี้ยวต่อไป

I rarely recommend counting your chews, this just becomes obsessive. I recommend thorough, conscious chewing at one meal weekly where you chew a gazillion times per mouthful, continually swallowing the saliva that is being formed so you can continue chewing the same mouthful. That one meal each week, will continually make you more conscious of chewing in general. And it's really not necessary to take a vow of silence, play special music or act like you're involved in a ritual molar crushing activity.

ผมไม่ค่อยแนะนำให้นับจำนวนเคี้ยว มันจะทำให้ติด   ผมแนะนำให้เคี้ยวอย่างมีสติ และให้ทั่วถึงในมื้อหนึ่งต่อสัปดาห์ เมื่อคุณเคี้ยวนับครั้งไม่ถ้วนในหนึ่งคำ ด้วยการกลืนน้ำลายที่หลั่งออกมาอย่างต่อเนื่อง เพื่อจะได้เคี้ยวต่อไป   การเคี้ยวอย่างละเอียดสัปดาห์ละครั้ง จะทำให้คุณมีสติในการเคี้ยวทั่วไป   และมันไม่จำเป็นต้องอาราธนาศีลเข้าเงียบ เล่นดนตรีพิเศษ หรือแสดงอะไรให้เห็นว่า คุณกำลังเข้าร่วมพิธีกรรมการบดขบกัดกราม

26. Be Mindful of Acid & Alkaline Properties in Food
๒๖. จงมีสติรู้คุณสมบัติกรดและด่างในอาหาร

There's a lot of controversy about relating to food in terms of acid and alkaline elements. I once contacted a famous physician who had written a university text on acid and alkaline in the human body. I was excited to share my information about acid and alkaline food fundamentals. He wrote me back a brief email saying that, "concerning yourself with acid and alkaline is only useful in end-stage kidney metabolism." He may have overlooked the fact that over 3 billion dollars is spent yearly on antacids--a direct result of poor food combinations, emotional eating, overeating and acid-based foods.
มีความเห็นขัดแย้งกันมากเกี่ยวกับการเชื่อมโยงอาหารกับกรดและด่าง   ครั้งหนึ่งผมได้ติดต่อกับหมอที่มีชื่อเสียง ที่เขียนตำรามหาวิทยาลัยเรื่องกรดและด่างในร่างกายมนุษย์   ผมตื่นเต้นที่จะแบ่งปันข้อมูลเกี่ยวกับพื้นฐานความเป็นกรด และด่างในอาหาร   เขาเขียนตอบสั้นๆ ในอีเมล บอกว่า “ที่คุณดูเรื่องกรดและด่าง มีประโยชน์เพียงที่ปลายทาง คือ การเผาผลาญที่ไต”  เขาอาจมองข้ามความจริงที่ว่า กว่า ๓ พันล้านเหรียญต่อปี ถูกใช้ซื้อยาลดกรด—ผลโดยตรงจากทุโภชนา การกินด้วยอารมณ์ กินอาหารที่เป็นกรดมากเกินไป

Whenever I hear someone talking about, "acid blood," it's usually an indicator that they know very little about acid and alkaline. The blood never remains acid for very long—we're talking about seconds, here.
เมื่อไรที่ผมได้ยินคนพูดว่า “เลือดเป็นกรด” มันชี้ให้เห็นว่า เขารู้เรื่องกรด-ด่างน้อยมาก   เลือดจะไม่อยู่ในสภาพกรดนาน—เรากำลังพูดถึงวินาที

Whenever an acid is introduced into the blood, immediate mineral storages (from bones, tissue fluids, bile, spinal fluid, etc.) enter the blood to neutralize the acid so metabolism can continue in the alkaline medium it requires. Your bile may be weakened (which will affect fat metabolism), your cell fluids (intra and extra-cellular fluids) can become more acid and you can begin the frightening process of losing bone minerals, because the bloods needs for balance come first.
เมื่อไรที่เติมกรดลงในเลือด คลังแร่ธาตุ (จากกระดูก เนื้อเยื่อ น้ำดี น้ำกระดูกสันหลัง ฯลฯ) จะเคลื่อนเข้าสู่เลือดทันทีเพื่อลดความเป็นกรด เพื่อให้การเผาผลาญดำเนินต่อไปได้ ในภาวะด่าง   น้ำดีของคุณอาจอ่อนลง (ซึ่งจะมีผลต่อการเผาผลาญไขมัน)  ของเหลวในเซล (ระหว่าง และภายนอกเซล) สามารถจะกลายเป็นกรดมากขึ้น และกระบวนการที่น่ากลัวของการสูญเสียแร่ธาตุในกระดูกของคุณก็จะเริ่มขึ้น เพราะความจำเป็นต้องทำให้เลือดเป็นกลางมาก่อน

So, in reality, for what science currently know about blood, the blood is the last to suffer from acids. Measuring pH balance with pH test papers can only show salivary acidity or urinary stress. it's actually a very poor indicator of your internal pH within cells, other body fluids, etc.

In many of the raw food nutrition books, there is some very misleading information about acid and alkaline that seems derived from the popular Hay diet of the 1930's. They claim that fruits and vegetables are alkaline. This is partially correct (vegetables, for the most part, are alkalizing), as I devote an entire chapter to this in my book, "Nature's Cancer-Fighting Foods," When you burn the vegetable to analyze its ash content for minerals, this becomes the determining factor on what is acid and what is alkaline.
ดังนั้น ในความเป็นจริง สิ่งที่วิทยาศาสตร์รู้เกี่ยวกับเลือดขณะนี้  เลือดเป็นตัวสุดท้ายที่เดือดร้อนจากกรด   การวัด pH ด้วยกระดาษ pH ได้แต่ตรวจความเป็นกรดในน้ำลาย หรือในปัสสาวะ   มันเป็นตัวชี้วัดที่แย่มากถึงระดับ pH ภายในเซล ของเหลวในร่างกายอื่นๆ ฯลฯ    ในหนังสือโภชนาการอาหารดิบมากมาย มีข้อมูลที่ผิดๆ เกี่ยวกับกรดและด่าง ที่ดูเหมือนเอามาจาก โภชนาการ Hay ที่ได้รับความนิยมมากในทศวรรษ 1930's (พ.ศ.๒๔๗๓)   พวกเขาอ้างว่า ผลไม้และผักมีความเป็นด่าง   อันนี้ถูกเพียงบางส่วน (ผัก ส่วนใหญ่ ถูกทำให้เป็นด่าง) ดังที่ผมได้อุทิศทั้งบทในหนังสือของผม “อาหารสู้มะเร็งของธรรมชาติ”   เมื่อคุณเผาผักเพื่อวิเคราะห์ปริมาณแร่ธาตุในขี้เถ้า นี่กลายเป็นตัวตัดสินว่า อะไรเป็นกรด และอะไรเป็นด่าง

This process of titration, is done in a lab. Unfortunately, the sugar of the fruit is burned as well and this is clearly not something that naturally occurs in the body during normal digestion. In the human body, we have to digest that sugar and despite the fruits mineral content, the sugar ends up leaving us with an acid condition. Fatigue is one of the first signs of acidity.

Excessive acid can have an inflammatory effect on tissue, causing tissue to swell and in turn aggravate joint health, promote tumor growth and weaken the bodies mineral reserves. Alkalinizing dietary factors in our diet come from the use of salt, reduced volume, physical activity, breathing exercises with emphasis on exhalation, vegetables and sea vegetables.
นี่เป็นการไตเตรดที่ทำกันในห้องแล็บ  โชคไม่ดี การเผาน้ำตาลในผลไม้ และการไตเตรดดังกล่าว ไม่ได้เกิดขึ้นตามกระบวนการย่อยตามธรรมชาติในร่างกายของเรา   ในร่างกายของมนุษย์ เราต้องย่อยน้ำตาล และทั้งๆ ที่มีแร่ธาตุในผลไม้ ผลสุดท้าย น้ำตาลทำให้มีภาวะกรด   ความอิดโรยเมื่อยล้า เป็นสัญญาณของภาวะกรด   การมีกรดมากเกินส่งผลให้เนื้อเยื่ออักเสบ ทำให้เกิดอาการบวม และทำให้ข้อต่อเสื่อม กระตุ้นให้เกิดเนื้องอก และลดทอนคลังแร่ธาตุ   ปัจจัยที่ทำให้อาหารของเราเป็นด่างมาจาก การใช้เกลือ การออกกำลังกาย การบริหารการหายใจที่เน้นการหายใจออก กินผัก และผักทะเล
 

Acidifying dietary factors in our diet come from the use of grain products, whole grains (a mild acid that can be neutralized with soaking, cooking, use of salt and chewing), beans, excessive proteins, fruits, sugar, overeating, vinegar, etc. Following a dietary path of whole grains, vegetables, beans, sea vegetables with limited animal proteins (optional) and fruits, offers a wide balance that proves its merit fairly quickly.

ปัจจัยที่ทำให้อาหารของเราเป็นกรดมาจาก ผลิตภัณฑ์ธัญพืช  ธัญพืชทั้งเม็ด (เป็นกรดน้อยๆ ที่สามารถทำให้เป็นกลางได้ด้วยการแช่น้ำ การหุง การใช้เกลือ และการเคี้ยว) ถั่ว โปรตีนมากเกิน ผลไม้ น้ำตาล กินมากเกินไป น้ำส้มสายชู ฯลฯ   โภชนาการที่มี ธัญพืชทั้งเม็ด ผัก ถั่ว ผักทะเล กับโปรตีนสัตว์อย่างจำกัด (มีก็ได้ ไม่มีก็ได้) และผลไม้ จะช่วยสร้างความสมดุล และพิสูจน์ประโยชน์ของมันได้รวดเร็ว

27. Use the Five Tastes, Textures and Colors in Food Preparation
๒๗. จงใช้รสชาดทั้งห้า เนื้อผิว และสีสัน ในการประกอบอาหาร

The five tastes are: Biter, Sweet, Sour, Salty and Pungent. Using these tastes in your daily food preparation can create a greater sense of variety and sustain more balance and satisfaction in your eating. What really makes Fish and Chips appealing for most people is what they put on it: sodium (salty taste), ketchup (sweet taste), vinegar (sour taste--common to Brits and Canadians), salsa (pungent taste) and cole slaw (cooling taste to balance pungent flavors).

The western diet is so filled with tastes that you cannot blame someone who initially sits down for their first grain and vegetable meal and asks, "don't you use any spices?"  Different tastes, colors and textures offer a whole new world of variety and make the food more palatable. Eventually, you'll find that you might prefer simple tastes and don't have to doctor everything you eat with a myriad of tastes, but for certain occasions, medicinal dishes, introductory meals, etc., this can be invaluable. The one taste that I find people miss most when eating a grain a vegetable diet is the crunchy taste.

รสชาติทั้งห้า คือ ขม หวาน เปรี้ยว เค็ม และฉุน/เผ็ด    การใช้รสเหล่านี้ในการประกอบอาหารประจำวัน ทำให้ประสามสัมผัสไวต่อความหลากหลาย และธำรงความสมดุลและความพึงพอใจในการกินของคุณ  สิ่งที่ทำให้ Fish and Chips (ยี่ห้อของกินเล่น) น่ากินสำหรับคนส่วนใหญ่ คือ สิ่งที่เติมลงไป  โซเดียม (รสค็ม) ซ็อสมะเขือเทศ (รสหวาน) น้ำส้มสายชู (รสเปรี้ยว)  ซัลซา (รสเผ็ด) และ โคลสลอว์ (รสเย็นเพื่อถ่วงดุลกับรสเผ็ด)    อาหารตะวันตก เต็มไปด้วยรสชาติที่คุณไม่สามารถตำหนิใครได้ว่า “คุณไม่ได้ใช้เครื่องเทศหรือ?”   รสชาติ สีสัน และเนื้อผิว ได้ให้มุมมองใหม่ของความหลากหลายทั้งชุด และทำให้อาหารน่ากินยิ่งขึ้น  ในที่สุด คุณจะพบว่า คุณอาจชอบอาหารรสเรียบๆ และไม่ต้องตรวจสอบทุกๆ รสว่ามีอะไรมั่ง   แต่ในบางโอกาส อาหารที่เป็นยา  อาหารแนะนำ ฯลฯ  อันนี้คงมีค่ายิ่ง  รสชาดหนึ่งที่ผมพบว่าคนมองข้าม เมื่อกินธัญพืชและผักคือ ความกรุบกรอบ

Ever order Chop Suey in a Chinese restaurant? It's a kind of gooey dish with cooked vegetables in a thickening (corn starch, arrowroot or kuzu) sauce. What makes this dish fun and satisfying is the dried noodles that they give you to add at your own discretion. This is a good example of texture use. Soup with oatmeal is not the greatest combination, because their textures are similar. but soup and bread is the yin and yang of texture. After eating pot-cooked brown rice with steamed vegetables for a number of days, someone new to whole food eating, will kill for a piece of bread. Textures are necessary. Sometimes, you may just be looking for a texture in your meal.

คุณเคยสั่ง ช๊อปซุย ในร้านอาหารจีนไหม?  มันเป็นผัดผักราดด้วยน้ำซ็อสข้นๆ   อะไรที่ทำให้อาหารจานนี้อร่อยและตื่นเต้นคือ หมี่กรอบ ที่เขาให้มาเติมตาใจชอบ  นี่เป็นตัวอย่างที่ดีในการใช้เนื้อผิว  ซุปกับข้าวโอ๊ต ไม่ใช่องค์ประกอบที่ดีที่สุด เพราะมีเนื้อผิวคล้ายกัน   แต่ซุปกับขนมปัง เป็นเนื้อผิวของหยินและหยาง   หลังจากกินข้าวกล้องที่หุงในหม้อดินและผักนึ่งมาหลายวัน คนที่มือใหม่เพิ่งหัดกินอาหารองค์รวม จะยอมตายเพื่อขนมปังชิ้นเดียว   เนื้อผิวมีความจำเป็นยิ่ง  บางทีคุณอาจเพียงมองหาเนื้อผิวในอาหารของคุณ

Colors cater to our sense of psychological appetite. If it looks pleasing on a plate, your appetite can increase. Plain lentils in a brown bowl is not very appealing to look at. It might look like something you'd find in a roadside toilet. But, there's hope! Using a colored bowl, a garnish of parsley and carrot and voila! You've dressed it up with more visual appeal. This can make a big difference to someone first attempting to eat grain and vegetables.

สีสันตอบสนองต่อความปรารถนาทางจิตวิทยา   หากมันดูสวยงามบนจาน ความอยากกินก็เพิ่มขึ้น   ถั่วธรรมดาๆ ในชามสีน้ำตาลเรียบๆ ดูไม่น่ากินแม้แต่มอง  มันอาจดูเหมือนห้องส้วมข้างถนน  แต่ หากใช้ชามที่มีสีสัน โรยหน้าด้วยผักชี และแครอท โอ้โฮ  คุณได้แต่งตัวให้มันดูน่ากินยิ่งขึ้น  อันนี้สร้างความแตกต่างอย่างมหาศาลแก่คนมือใหม่ที่เริ่มกินัญพืชและผัก

28. Avoid Late Night Eating

๒๘. หลีกเลี่ยงการกินยามดึก

Here's a great experiment you can do. Eat a lot of food right before your got to bed. In fact, eat in bed and then go right to sleep. For one thing, you'll dream more. But, while your sleep might be cerebrally entertaining, you will feel as if a truck ran over you when you awaken—that is, if you can manage to haul yourself out of bed. And, your clarity suffers. In Chinese medicine, they say that the liver is the guardian of sleep. Deep, sound sleep allows us to enjoy wide awake, energetic days. That's a good thing. Eating before bed will invariably make you awaken feeling sluggish and craving a stimulant to get through your day. That's not a good thing.

อันนี้เป็นการทดลองที่คุณสามารถทำได้   กินอาหารมากๆ ก่อนนอน  ที่จริง กินบนเตียงและนอนเลย ประการหนึ่ง คุณจะฝันมาก  แต่ ในขณะที่การนอนของคุณอาจมีความบันเทิง คุณจะรู้สึกเหมือนมีรถบรรทุกวิ่งทับคุณเมื่อตื่นขึ้น—นั่นคือ ถ้าคุณสามารถยกตัวออกจากเตียงได้   และคุณจะรู้สึกมึนๆ   ในแพทย์แผนจีน บอกว่า ตับเป็นเทพคุ้มครองการนอนหลับ   การนอนหลับลึกและสนิท ทำให้เรามีพลังงานเหลือเฟือยามตื่น  นั่นเป็นสิ่งดี   การกินก่อนนอน จะทำให้คุณรู้สึกเฉื่อยยามตื่น และโหยหาสารกระตุ้น เพื่อให้ยืนหยัดอยู่ได้ทั้งวัน  นั่นไม่ใช่สิ่งดี

But, sometimes, it's just hard to avoid, isn't it? You've been busy, no time to eat and you finally arrive home late, famished, but dead tired. So, what do you do? In this case, eat a very small amount, if necessary, and sleep slightly elevated. The reason many macrobiotic suggestions advise waiting three hours before going to bed after eating is because this is usually that amount of time it takes for the stomach to empty. For maximum clarity of mind and physical energy for your following day, not eating for three hours before you retire works well.

แต่ บางครั้ง ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ใช่ไหม?  คุณยุ่งทั้งวัน ไม่มีเวลากิน และพอคุณกลับถึงบ้านดึกๆ ท้องหิว แต่เหนื่อยแทบตาย   แล้วคุณทำอย่างไร?   ในกรณีนี้ กินปริมาณน้อยๆ ถ้าจำเป็น และนอนยกหัวขึ้นสูงหน่อย  เหตุผลที่นักแมคโครไบโอติคหลายคนแนะนำให้รอ ๓ ชั่วโมงก่อนเข้านอนหลังจากกิน เพราะว่า ต้องให้กระเพาะว่างก่อน   เพื่อให้มีจิตใจสมองแจ่มใสที่สุด และมีพลังกายสูงสุดในวันรุ่งขึ้น อย่ากินอะไรในระหว่าง ๓ ชั่วโมงก่อนเข้านอน

29. Quantity Changes Quality

๒๙. ปริมาณเปลี่ยนคุณภาพ

Ohsawa was fond of this principle. I think this is a very undervalued principle. Quantity is not always related to overeating. Quantity also refers to nutrient excess; such as too much fat, protein or carbohydrates. Frequently, people place excessive importance on quality of foods. Often, in telling me about their current health, a client will say, "Basically, I eat really good food..." Or, I'll hear, "I eat super well!" These comments usually refer to the quality of their food; they buy it in health food stores, it might be organic, imported, etc. However, that's not the real concern.

โอฮะซาวะ ชอบหลักการข้อนี้   ผมคิดว่า หลักการข้อนี้ถูกมองข้ามอย่างมาก   ปริมาณไม่ได้เกี่ยวโยงกับการกินมากเกินเสมอไป   ปริมาณหมายถึงการกินธาตุอาหารมากเกิน เช่น ไขมัน โปรตีน หรือ คาร์โบไฮเดรต มากเกิน   บ่อยครั้ง คนมักให้ความสำคัญมากเกินไปกับคุณภาพของอาหาร    ลูกค้าของผมมักเล่าสภาพสุขภาพของตนว่า “ตามปกติ ฉันกินอาหารดีมากนะ...” หรือ “ฉันกินซุปเปอร์ดีเลย”   ความเห็นเหล่านี้ มักหมายถึง คุณภาพของอาหาร  พวกเขาซื้ออาหารจากร้านอาหารสุขภาพ อาจเป็นอาหารอินทรีย์ อาหารนำเข้า ฯลฯ   แต่นั่นไม่ใช่ข้อห่วงใยจริง

Once, I had this well known client from the entertainment world. He had been diagnosed with an inflamed pancreas and balked at my suggestion to refrain from smoking marijuana. His face turned red scrunched up, like a kid whose toy had been taken away and after a moment's thought initiated this dialogue:

ครั้งหนึ่ง ผมมีลูกค้าที่มีชื่อเสียงจากวงการบันเทิงคนหนึ่ง   เขาถูกวินิจฉัยว่าตับอ่อนอักเสบ และคัดค้านข้อแนะนำของผมให้หยุดสูบฝิ่น   สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เหมือนเด็กที่ถูกแย่งของเล่นไป และหลังจากข่มใจหยุดคิดพักหนึ่ง เราเริ่มคุยดังต่อไปนี้

"You know how much I pay for an ounce?"
- "I'm really not concerned."

“คุณรู้ไหมว่าผมต้องจ่ายเท่าไรสำหรับหนึ่งออนซ์?”
- “ผมไม่สนใจเลย”

"But it's the most pure Northern Cal home grown--it's got so much resin, I could throw it against the wall and it'll stick..."
-"That's not the point. THC resins exist in the primo brand that you smoke just as it does in what we used to call during the 1960s, cheap 'headache pot' from Mexico. Quality is not the issue, here. It's concentration of nutrient—or in this case, resins. It'll still hinder immune function and promote inflammation."

“แต่มันเป็นสารบริสุทธิ์ที่สุดที่ปลูกในบ้านแถบเหนือของแคลิฟอร์เนีย—มันมีเรซิ่นมาก  ผมปาไปที่ฝาผนังแล้วมันจะติด...”

-          “นั่นไม่ใช่ประเด็น  เรซิ่นที่มีอยู่ในยี่ห้อที่คุณสูบ ก็มีอยู่ในฝิ่นที่เราเคยเรียกันในยุค 1960s ว่า ฝิ่นปวดหัว ที่มาจากเม็กซิโก  คุณภาพไม่ใช่ประเด็นที่นี่  แต่เป็นความเข้มข้นของธาตุอหาร—หรือในกรณีนี้  เรซิ่น   มันก็ยังขัดขวางการทำหน้าที่ของภูมิคุ้มกัน และส่งเสริมให้เกิดอาการอักเสบ”

Another time, I advised a former construction worker who was anemic and listless to stop eating fruit.

อีกครั้งหนึ่ง ผมแนะนำให้อดีตคนงานก่อสร้าง ที่เป็นโรคโลหิตจางและไม่มีชีวิตชีวา ให้หยุดกินผลไม้

He had a four acre back yard and all kinds of fruit trees that he carefully tended. "But, you don't understand," he pleaded, "they're all organic and we use the best water and soil..." and he went on and on.

เขามีที่ดิน ๔ เอเคอร์หลังบ้าน ที่มีไม้ผลหลากหลายที่เขาได้ดูแลอย่างดี “แต่ คุณไม่เข้าใจ” เขาร้องขอ “มันเป็นอินทรีย์ทั้งหมด และเราใช้น้ำและดินที่ดีที่สุด...” และเขาก็พูดๆๆ ต่อไป

Finally, attempting to use a metaphor that he could relate to I said, "If I told you that right now, I'm going to hit you over head with a 2x4, but because I like you I'm not going to use knotty pine, and instead, I'll be using some fine polished spruce wood, would that difference be a consolation?" He looked at me like I was crazy (and apparently I did sound crazy) and then laughed.

ในที่สุด ผมพยายามใช้อุปมาเพื่อให้เขาเข้าใจ  “หากผมบอกคุณว่า ตอนนี้แหละ ผมจะตีหัวคุณด้วยไม้หน้าสาม แต่เพราะว่าผมชอบคุณ ผมจะไม่ใช้ท่อนไม้สนที่ตะปุ่มตะป่ำ แต่จะใช้ท่อนไม้ที่ขัดเกราอย่างดี  เช่นนี้ จะทำให้ดีขึ้นไหม?”  เขาจ้องมองผมเหมือนเห็นผมเป็นบ้า (ที่จริง ผมก็ทำเสียงเหมือนคนบ้า) และแล้วก็หัวเราะ

"Guess it really wouldn't matter, would it?" Now we were both laughing. It's not about quality, I explained. Quality should be a given—get the best whenever possible. But, be mindful of nutrient quantity,--this is what makes a big and significant difference in trying to create balance.

“เดาซิ มันไม่ใช่ประเด็นเลย ใช่ไหม?” เราทั้งสองหัวเราะ   มันไม่ใช่เรื่องคุณภาพ ผมอธิบาย  คุณภาพต้องมาก่อน—เอาสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้  แต่ขอให้มีสติรู้ถึงปริมาณของธาตุอาหาร—อันนี้เป็นความแตกต่างใหญ่และมีนัยสำคัญ ในการทำให้เกิดความสมดุล

30. Learn Food Preparation Fundamentals

๓๐. จงเรียนรู้พื้นฐานการประกอบอาหาร

"When you have helped to raise the standard of cooking, you have helped to
raise the only thing in the world that really matters. We only have one or
two wars in a lifetime, but we have three meals a day --
there's nothing in the world that we do as much as we do eating."

- Will Rogers (1879-1935)

“เมื่อคุณได้ช่วยยกระดับมาตรฐานของการประกอบอาหาร 

คุณได้ช่วยยกระดับเพียงสิ่งเดียวที่สำคัญจริงๆ

เรามีเพียงหนึ่งหรือสองสมรภูมิในชีวิต

แต่เรามีอาหารสามมื้อทุกวัน –

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เราทำมากเท่ากับการกิน”

-          วิลล์ รอเจอร์ส (1879-1935)

The first responsibility of self-care demands we learn all we can to become more independent, self-nurturing and creative. Learning how to prepare food is essential. Cooking can become a very evolving art when you discover various balancing factors. Cooking brings out your intuition because when the beans are ready, they'll really tell you as will the grain or your soup. Well, they really don't talk to you, but there is a voice that says, 'you might want to add more miso to that..." to me, cooking is really about self-communion.

ความรับผิดชอบลำดับแรกในการดูแลตัวเอง เรียกร้องให้เราเรียนรู้สิ่งทั้งหมดเท่าที่สามารถทำได้ เพื่อจะได้เป็นอิสระ หล่อเลี้ยงตัวเอง และสร้างสรรค์   การเรียนรู้วิธีประกอบอาหารเป็นสิ่งสำคัญ   การประกอบอาหารเป็นศิลปะที่เบ่งบานได้เมื่อคุณค้นพบปัจจัยต่างๆ ที่ทำให้เกิดความสมดุล   การประกอบอาหารทำให้สัญชาติญาณของคุณได้แสดงออก เพราะเมื่อถั่วสุก พวกมันจะบอกคุณจริงๆ เหมือนกับที่ธัญพืช หรือซุปบอกคุณ   เออ พวกมันไม่ได้พูดจริงๆ แต่จะมีเสียงบอกว่า “คุณอาจต้องการเติมมิโซ (คล้ายเต้าหู้หลน) อีกหน่อยใน...”   สำหรับผม การประกอบอาหาร ที่แท้เป็นการสื่อกับตัวเอง

Preparing food for friends is an inspiring way to share some of yourself. Learn to select healthy quality foods and prepare them a variety of ways. You don't have to be Graham Kerr, galloping around his kitchen set with a ladle held high, but at least be willing to learn basics, make some foul-tasting cooking mistakes and develop your abilities in the process.

การเตรียมอาหารให้เพื่อน เป็นวิธีการที่ดลใจยิ่งในการแบ่งปันบางอย่างในตัวคุณ   จงเรียนรู้วิธีการเลือกอาหารที่มีคุณภาพสมบูรณ์ และประกอบมันในรูปแบบต่างๆ  คุณไม่จำเป็นต้องเป็น เกรแฮม เคอร์ ที่วิ่งรอบครัวพร้อมกับชูทัพพี  แต่อย่างน้อย ควรยินดีที่จะเรียนรู้บทเรียนพื้นฐาน  ทำผิดพลาดได้อาหารรสแย่ๆ แล้วก็พัฒนาความสามารถไปในกระบวนการเรียนรู้นั้น

Even cowboys know how to make a good pot of beans...

แม้แต่คาวบอยยังรู้จักทำซุปถั่วดีๆ หม้อหนึ่ง...

And that Ain't the Last of Them...
There you have it: 30 principles for macrobiotic living.
Are there more?
Of course.
They will continually be reinvented.
And, why not?
Everything changes.

และนั่นไม่ใช่รายการสุดท้ายของหลักการทั้งหมด...
คุณได้ไปแล้ว หลักการ ๓๐ ประการของการดำรงชีวิตแบบแมคโครไบโอติค/พลังชีวิตจักรวาล

มีอีกไหม?

แน่นอน

จะมีคนประดิษฐ์ขึ้นมาอีก

และ ทำไมจะไม่หล่ะ?

สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน

During the past thirty-five years, Verne Varona's lectures, workshops and media appearances have motivated thousands of people to take better and more conscious care of their health. His book, "Nature's Cancer-Fighting-Foods," published in June 2001, (Penguin Books), is currently in its tenth printing and is used as a text-book in a number of academic health and wellness institutions. ในช่วง ๓๕ ปีที่ผ่านมา  เวอน วาโรนา ได้บรรยาย จัดสัมมนาเชิงปฏิบัติการ และปรากฏในสื่อ ได้กระตุ้นให้คนนับพันเริ่มดูแลสุขภาพของตัวเองอย่างมีสติดีขึ้น   หนังสือของเขา “อาหารสู้มะเร็งของธรรมชาติ” พิมพ์เผยแพร่ใน มิถุนายน 2001, (Penguin Books) ตอนนี้ ถูกพิมพ์เป็นครั้งที่ ๑๐ และถูกใช้เป็นตำราเรียนในสถาบันสุขภาพ และความอยู่ดี Currently, Verne is directing a documentary film about natural disease reversal. He lives in NY State and has an active counseling practice. ตอนนี้ เวอนกำกับสารคดีเกี่ยวกับการผันกลับโรคภัยธรรมชาติ  เขาอาศัยอยู่ในรัฐนิวยอร์ค และให้เปิดบริการให้คำปรึกษา Email: vernevarona@earthlink.net.

http://macrobiotics.co.uk/articles/principles.htm, 6-26-12

ดรุณีแปล